ԵԹԵ ՄԻԱՅՆ ՆԿԱՐԴ ԽՈՍԵԼ ԻՄԱՆԱՐ ... Վերջին անգամ այսօր եմ նկարիդ հետ խոսել... Խոսել... Կռիվ տվել... Բարկացել... Նեղացել... Ներել... Ժպտացել... Խոստովանել... Եթե միայն նկարիդ հարցնեիր, թե ինչքան հարցեր եմ քեզ տվել, որոնք Էդպեսել անպատասխան մնացին ... Թե որքան եմ մեղադրել քեզ չստացվաց հարաբերությունների, չկայացած ծանոթությունների ու կորցրած ժամանակի համար... Թե ինչքան եմ քեզ հետ կռվել, հիշել քո խասքերը` խռովել քեզանից... Թե ինչքան եմ արտասվել` մինչև հոգուս խորքը վիրավորվելով... Բայց և ժպտացել եմ ... Ներել եմ ... Խոստովանել, թե ինչքան եմ քեզ սիրում` թքած ունենալով, որ դու չես սիրում ... Միևնույնն Է` մեկ է չէիր լսելու... Չնայած նույնը չհամարձակվեցի ասել` աչքերիդ նայելով... Միայն մտքում բարձրաձայն բղավեցի.- «Եթե միայն իմանայիր, թե որքան եմ քեզ սիրում ...» ... Մի վերջին անգամ նկարիդ եմ նայել, մտածելով, որ գուցե և վերջին անգամնա, որ տեսնում եմ քեզ` վերջին անգամ այս կյանքում ... Ու ջնջեցի բոլոր նկարները` այդքան հարազատ (իբրև թե դրանով ինչ-որ բան պիտի փախվեր) ...
ԵԹԵ ՄԻԱՅՆ ՆԿԱՐԴ ԽՈՍԵԼ ԻՄԱՆԱՐ ...
