Արտագաղթ կոչվող ահասարսուռ մի մարմին
գլորվում է օդում,
աղանդավորի հմտությամբ ծնկում յուրաքանչյուր տան առջև
ու… Սպառնում է քեզ…
Քեզ շահարկում են,
քեզանից խոսում գրեթե բոլորը,
սրճարաններում,
փողոցներում,
տանը,
ամենուր,
քանզի ինչ-որ մեկին հաճոյանալու
ամենից փորձված միջոցը եղել և մնում է
«հայրենասերի» պիտակ կրելը…
Հավերժությունդ կարողանում են կերտել քչերը սակայն
ովքեր իրենց սրտում ամեն վարկյան փայփայելով
ապրեցնում են քեզ…
Իջնում է իրիկունը
դաշտից վերադարձող ծերունու քայլերի պես
դանդաղ մթնում է օրը,
լռում եմ,
պատուհանից այն կողմ իրիկնային քամուց
օրորվում են ծիրանենիները,
կտուրներին գլորվող լուսինը մտնում է լիճը,
մոտենում է «Աստծո հետ խոսելու ժամանակը»,
գրեթե միշտ քեզ տեսնում եմ այն պահին,
երբ մտածում եմ որ գնալու այլ տեղ չունեմ…
