Միլիոնավոր մարդիկ անկողին մտնելուց առաջ «պիժամա» անվամբ հայտնի թեթև հագուստն են հագնում: Բայց այն հնում գիշերազգեստ չի եղել:
Դարեր առաջ Հնդկաստանի բնակիչներն այն կրել են օրվա ցերեկային ժամերին, և «պիժամա» անունը հինդու լեզվում «ոտների հագուստ» է նշանակել: Կարծիք կա, որ հնդիկներն են էլ այս հագուստը փոխառել են պարսիկներից: «Պիժամա» է անվանվել այն լայն տաբատը, որը քուղով կապվել է կոնքերին և հագնողի ազատ շարժումները չի կաշկանդել:
Հնդկաստանը նվաճած բրիտանացիները հավանել են այս հագուստը և 19-րդ դարում այն ներխուժել է նաև նրանց կենցաղ:
Ավելի ուշ, 1920-ականներից սկսած, Կոկո Շանելի կատարած որոշ փոփոխությունների շնորհիվ, եվրոպացի կանայք այն սկսել են կրել որպես լողափային զգեստ: Այն լողափերում այնքան մեծ տարածում է գտել, որ Ֆրանսիայի հռչակավոր «Լազուրե ափ» լողափը մի շրջան նույնիսկ «Պիժամալենդ» անունն է ստացել:
Առաջին աշխարհամարտից հետո, սակայն, նոր տիպի լողազգեստները պիժամային լողափերից աստիճանաբար «վտարում են», բայց այն ամրապնդում է իր դիրքերը ննջարաններում` ծառայելով որպես գրեթե անփոխարինելի գիշերազգեստ:
