Սիրո այնպիսի տեսակ կա, որն ամենաբարձր պատվանդանին դնելով նրան, ում սիրում են, սիրող էակին դարձնում է չափազանց փոքր ու աննշան։
Այդպիսի սերը երբեք փոխադարձ չի լինում։
Այդպիսի սերը ոչ մեկին երջանկություն չի բերում։
Եվ հարց է ծագում․ արդյոք պատվանդանը թույլ չի տալիս, որ սերն արձագանք գտնի սիրելիի սրտում, թե՞ սիրո անփոխադարձությունն է հենց պատվանդանի հիմնաքարերը ստեղծում։
Կարծում եմ՝ երկուսն էլ ճիշտ են։ Երկու ուղին էլ նույն տեղն են տանում։
Թունավորելով իր ծուղակն ընկածների ճակատագրերը, այսպիսի սերն այնուամենայնիվ մարդկությանը լավություն է արել հզոր ստեղծագործությունների պարգևելով։
Այդպիսի սերը նկարել են․․․ այդպիսի սիրո մասին գրել են, երգել են, ֆիլմեր են ստեղծել․․․
Շարունակությունն այստեղ
