Սա գրությունների մի խառնուրդ է, որտեղ նազարեթցի Հիսուս անունով անձնավորության մասին ոչ մի հիշատակում չկա: Հիսուսի «մահից» 65 տարի անց կազմված այս գրքի հեղինակները, որոնք, անշուշտ, ժամանակին հայտնի «նազիրական» անվամբ հայտնի աղանդի ներկայացուցիչներ են եղել, այնտեղ խոսում են մի ինչ-որ առասպելական Հիսուս Քրիստոսի մասին ու նույնիսկ հպանցիկ անդրադարձ չեն անում ավետարաններում շարադրված պատմություններին: Հայտնության գրքում Քրիստոսի մոր անունը տակավին Մարիամ չէ (որն, ի դեպ վերցված է եգիպտական Մարի-Ամոն անունից), այլ երկնային Կույս է: Հիսուսն էլ դեռևս երկրային կյանքի մեջ չէ:
Այս գիրքը Հովհաննեսը չի գրել, այլ, ամենայն հավանականությամբ, այն վերցվել է մի շատ հին ավանդազրույցից, որը ներկայացնում է Միհրի մասին զրադաշտական առասպելը:
22 գլխի 18-ում սույն գրքի խմբագիրը Աստծո պատուհասներով է սպառնում նրան, ով փոփոխության կենթարկի իր գիրքը: Եվ դա վկայում է, որ այդ ժամանակներում տարածված են եղել տվյալ իրավիճակի անհրաժեշտությամբ պայմանավորված տեքստային փոփոխությունները: Այս երևույթն իր ծաղկման գագաթնակետին է հասել մ.թ. 100-ից մինչև 300 թվականն ընկած ժամանակահատվածում: Նրանք կեղծիքների են դիմել հանուն Տիրոջ փառքի, նրանք հորինել են նախատակների, եպիսկոպոսների և նույնիսկ պապերի, նրանք հորինել են Մարկոս Ավրելիոսի ստեղծագործությունները, Պողոսի և Սենեկայի նամակագրությունը: Ավելի ուշ հորինել են սբ. Պետրոսի մի կեղծ նամակը, Տիբերիոս կայսրի և Պիղատոսի նամակագրությունը, Պիղատոսի նամակը Կլավդիոսին, Հիսուսի և Աբգար թագավորի նամակագրությունը, կույս Մարիամի նամակները, բազմաթիվ կեղծ ավետարանները, կեղծ մեղադրանքները, Կոստանդին կայսեր կեղծ զոհաբերությունները, Սինյուեսի կեղծ եկեղեցական ժողովը:
Կարճ ասած, ստի, կեղծիքի ստեղծումը ժամանակին եղել է Եկեղեցու մասնագիտություններից մեկը:
