Ասում եմ, այսօր թե անց կենամ, թովիչ չժպտաս, մահս չթերթեմ, մի խայթոց հետո թախիծդ ցրեմ և չհապաղեմ, պատկերս՝ ակվարել, դիմանկարս ցոլքիդ նկարեմ և իմ մոլության դարձվածքներում դեռ բառը ծածանեմ, անտրոփ սիրտս հետ տանեմ մի քիչ ու ներանձնանամ, չիմանաս, դադրած, խելքս էր մաղվել, մաղձոտ լուսինդ եթե չէր թովում և լալ կարմիրդ սուտակ էր էլի, ապարդյուն բան էր անձայնությունդ, այսօր հարբելու էլ պատճառ չունեմ, որ խնկածաղիկ մեղքերդ ներեմ, հիասթափության իմ դրույթներից մի մոտիվ թողնեմ և մտաբերեմ քո հրաժեշտի ցավի մեղեդին, երբ ժամանակի կոհակը գալիս ու մրամութից անուշ մի նայվածք հայելու մեջ է անվրեպ տևում, Աստծո մասնիկի կարմի՞րն էր շեղում, կամ քաոսների իմ տեսության մեջ ես թացը չորից էլ չեմ տարբերում ու երկնահաչիս մեղեդին օտար մի քիչ տարբեր է, սերս թե անցել, ցավս է պատահել սևակուճ մութի թանկ աղուրներում, էլ ոչինչ չունեմ, Աստծու տալիքն է, ես ինչ իմանամ, սիրտս թե գցեմ, զարկեք չիմանամ ցավ ու ծիծաղիս հատընդմեջերում, երկվայրկյանը մեկ, թե ինձ եք սիրում ․․․
