Կարոտի նման անձև է…
Աչքի նման թա՜ց, -
Ասես հույզերի մի երկա՜ր անձրև է
Անընդհատ թափվում ցած…
Եվ հա՜մն է ուրիշ…
Եվ հո՜տն ու բույրը,
(Հիշո՞ւմ եք, վաղո՜ւց, շա՜տ վաղուց զգացած
Առաջին սիրո
առաջին համբույրը…)
Բուխարու մեջ գցած խնձորի նման
Թա՜նձր է, մածուցի՜կ,
Ասես, թե կոկորդովդ սիրտդ է մտնում
Չքնաղ մի էա՜կ,
Ասես, մարմինդ մի բան է այրում՝
Պահանջող շոյա՜նք
ու գգվանք…
Ասես խնդրում է իրեն հասկանալ,
Ըմբոշխնել ձայնը հույզի՜, թրթիռի՜,
Ասես հուշում է, որ հեղինակը՝
Մի խենթ սիրահար, -
Ծառան չէ
Մտքի կամ բառի…
Ասես, թե քո՛ւնն է մոտենում դանդաղ,
Փորձո՛ւմ է ծածկել մեղքը հուշերի,
(Ակամա Հիշում ես ինչպես մի անգամ
Մի կույսի կուրծքը կրքոտ շոյեցիր):
Աշխարհում չկա՛ մեղքերի քանակ,
Մեղքեր չափելու սանդղա՛կ էլ չկա,
Իսկ դու՝ Քույրիկս, այսպես անաչառ
Հատ-հատ դատում ես
Եվ «կա՜» -ն
Եվ «չկա՛» -ն…
Տողատակերից դեմքեր են ելնում
Ճերմա՜կ ու հրաչք,
Սև ու երկդիմի…
… Մեկ «տիկին» Եվա՛ն է լրիվ մերկանում,
… Մեկ լսվում է խո՜ւլ հոգոցն Ադամի:
Մեկ էլ թվում է, թե ցո՛ւրտ է…
Իրիկնամո՜ւտ,
Սրտիդ պատերին բո՛ւքն է շառաչում,
Մեկ էլ թվում է, թե Բաքոսը հարբած
Քնած հուշերդ է
Մեկ-մեկ գլխատում…
Կապա՛նք են դառնում լեզուդ ու սիրտդ,
Քեզ պատեպատ ես զարկում անխնա,
Տանջա՛նք են դառնում
Եվ բա՛ռը,
Եվ մի՜տքը…
Փորձում ես ներկայից հեռանալ:
…Ո՞ր ցավը տանել,
Ո՞ր ցավը թողնել,
Ո՞ր հուշին փրկել,
Որի՞ն մոռանալ:
… Կարոտի նման անձև է…
Աչքի նման թա՜ց, -
Ասես հույզերի մի երկար անձրև է
Անընդհատ թափվում ցած…
… Եվ հա՜մն է ուրիշ,
… Եվ հո՜տն ու բույրը,
Եվ ցա՛վն է ուրիշ,
Եվ գո՜ւթն ու թույնը…
Չարին՝ թշնամի,
Բարուն՝ բարեկամ…
Ահա՜,
Այսպիսին է Քույրս՝
Չքնաղ Պոեզիան…
Ս. Հարությունյան
