Այս օրին հասանք, որովհետեւ շատ էին /ու դեռ ե'ն / ԼՌՈՂՆԵՐԸ: Երբ երեք տարվա լռությամբ, կամա թե ակամա` շատերն էին դառնում հանցագործի հանցակիցը, դժվար էր սպասել ուրիշ ելքի... Էլ չեմ խոսում հանցագործին պաշտպանողների' մասին, դրանց հարցը պարզ է անձրեւի` գետնին չհասած կաթիլի պես: Խնդիրն ավելի է րջանում ու գնալով ավելի ցավոտ դառնում, երբ լռողների շարքում են հայտնվում մտավորականները: Նման պարագայում է, որ ՉԼՌՈՂՆԵՐԻ ձայնը կորչում է համատարած պսիխոզի մեջ... Այդ պատճառով էլ 2018-ի` դիմակով թավշե` իրական դեմքով փշոտ ...հոգեւոր նահանջը դյուրին վերածվեց ֆիզիկականի:
Մեր ժողովւրդը, հասկանալով թե չհասկանալով` մատը տարավ ու հանեց սեփական աչքը:
Մարդիկ, ի վերջո, պիտի՞ հասկանան, թե՞ ոչ. որ իրականության դեմքին չնայելու, նահանջելու տեղ այլեւս չկա, չի մնացել...
