Թերթելով 44 էջանոց օրագիրը
Լուսաբացին, որ արևն իր շողերը նոր էր դուրս հանում, որ երկինքը ջինջ ու պարզկա էր, մենք չէինք էլ կարող պատկերացնել, որ այդ հանգստությունը մի վայրկյանում անհետ կկորչի, քաղաքի տարբեր մասերում կփլվեն շենքերը, ու մենք, մեր կամքից անկախ՝ արտասվող աչքերով ու տագնապահար սրտով, կհեռանանք հայրենիքից: _Տե՛ր Աստված, աղաչում եմ, դադարեցրու այս անիծյալ պատերազմը, չեմ ուզում մեռնել, ապրել եմ ուզում: Ու այսպես, աղոթքը մեր շուրթերին պահած, պաշտպանվում էինք անագորույն թշնամու զենքերից արձակված հարվածներից: Անցնում էին րոպեներ, դադարում էին ձայները, սակայն վախը դեռ մեր սրտերում էր, իսկ վախի ու սարսափի հետ մեկտեղ մեզ ուղեկցում էր այն միտքը, որ հայոց սահմանին այդ պահին կանգնած է հայրենասիրությամբ ու հայրենիքի արժանի զավակ լինելու վեհ գաղափարով դաստիարակված հայ զինվորը: Մենք հավատում էինք մեր քաջարի, տասնութ-քսան տարեկան մեր առյուծասիրտ տղաների բազկի ուժին, քանզի մեկ անգամ չէ, որ նրանք ապացուցել են, որ հայրենիքի պաշտպանությունն ու փրկությունը վեր է սեփական մատաղ կյանքից: Մենք ստիպված հեռացանք մեր սեփական տնից, այն համոզմունքով, որ պատերազմը մի քանի օր է տևելու, ու նորից վերադառնալու ենք հայրենի օջախներ: Բայց արի ու տես, որ պատերազմը չէր դադարում, պատերազմը չէին դադարեցնում, իսկ սահմանին անմահանում էին մեր տղաները՝ իրենց կյանքի գնով փորձելով պահել հայրենիքից մի թիզ հող: Մեկը վիրավորվում էր ու վիրավոր ձեռքով կամ ոտքով առաջ շարժվում, երկրորդը նետվում էր վիրավոր ընկերոջը փրկելու, իսկ երրորդը իր հերթը չհասած վազելով մտնում էր տանկը, որ պայթյունի մեկ հարվածով ոչնչացնի անկուշտ թշնամուն. մարտական ոգին անասելի բարձր էր: Ահա այսպես օրերն անցնում էին, օր օրի մարտերը թեժանում էին, մեր տղաները հերոսանում էին թշնամական անօդաչուներ ու մարտական տեխնիկա ոչնչացնելով, և, ցավոք, իրենց կյանքի գնով մեզ պաշտպանելով: Ամեն անգամ սահմանից մի լավ լուր լսելուն պես մեզ հույս էինք տալիս, որ ամեն բան լավ է լինելու, որ հաղթելու ենք, որ տուն ենք վերադառնալու գրավյալ նոր տարածքներով: Սակայն այլ պատկերներ ու գույներ էին ստանում այն րոպեները, երբ լսում էինք մեր տղաներից որևէ մեկի մահվան լուրը.չէ, նրանք չէին մահանում, նրանք անմահանում էին, որ չտեսնեին գալիք խայտառակությունը... երանի նրանց, որ հեռացան: Այսօր մենք թաց աչքերով ենք նայում մեր բերդաքաղաք Շուշիին, մեզ համար այլևս երազանք է դարձել վայելել Ջդրդուզի գեղեցկությունն ու շնչել բարձրից եկող թարմ օդը, աղոթք ասել Ղազանչեցոց մայր տաճարում, հաճույքով լսել հադրութեցու ուրախ «քաթերը» ... Հայը, որ գուցե ամենից շատ է մահ, քաղաքների ու գյուղերի կործանում տեսել, թալանվել ու կոտորվել, միշտ էլ ծնունդով է մաքառել գոյատևման համար, ծնունդով հաղթել է մահին: Խորհրդանշական է, որ պատերազմի օրերին հայրենիքից հեռու, հայրենիքի համար մի նոր Մոնթե ու Արցախ էր լույս աշխարհ գալիս: |
Abone ol ve malalelerin yayınla: