Հնդկաստանի թագավորն ուներ մի թռչուն, որը ձվի տեղ մարգարիտ ու ակնեղեն էր ածում:
Այդ մասին լսելով՝ Հունաց արքան ցանկացավ ունենալ այդ թռչունը և սուրհանդակ ուղարկեց Հնդկաստանի թագավորի մոտ՝ խնդրելով այն թռչունը տալ իրեն: Հնդկաստանի թագավորը համաձայնվեց, բայց փոխարենը խնդրեց նրա ձին, որն արագությամբ գերազանցում էր թռչնին: Եվ թեպետ երկու միապետի համար էլ դժվար էր բաժանվել իրենց սիրասուն կենդանուց, բայց նրանք միմյանց խնդրանքը կատարեցին: Եվ գալով Հունաստան՝ հավքը սկսեց այլ թռչունների նման սովորական ձու ածել: Իսկ ձին, երբ հասավ Հնդկաստան, սկսեց կաղալ և այլևս չէր արշավում:
Հնդկաստանի թագավորը երիվարը ետ ուղարկեց՝ խիստ մեղադրելով Հունաց թագավորին, և Հունաց թագավորն էլ նույն կերպ վարվեց ու ետ ուղարկեց հավքին:
Եվ կենդանիներից յուրաքանչյուրը, հասնելով իրենց երկիրը, վերստին ձեռք են բերում իրենց նախկին որակները. հավքն ակներղեն ու մարգարիտ է ածում, իսկ ձին առաջվա պես կարողանում է սլանալ:
