Ես համբուրո՜ւմ եմ
Քո վրիժառու ձե՛ռքն, իմ ժողովո՛րդ․-
Քո՛նը՝ Թեհլերյա՛ն,
Քո՛նը՝ Շիրակյան,
Քո՛նը՝ Երկանյան-
Վրեժնե՛ր- մարդու կերպարանք առած․․․
Եվ խոնարհվո՜ւմ եմ,
Ձեր, -
Անհնարի՜ն հնարից ծնված
Քաջության առաջ․․․
Եվ համբուրո՜ւմ եմ
Դահիճների տա՜ք արյունով օծված
Ձեր ձեռքե՛րը ալ,
Բայց և մորմոքո՜ւմ,
Ողբո՜ւմ ու լալի՜ս
Հայ բանաստեղծի արցունքով զուլա՛լ․․․
Ձեր կերած հա՛ցն ու մոր կա՛թը հալալ․․․
Բայց․․․ Ի՜նչ դեղ անեն անբուժ իմ վերքին,
Ինչո՞վ սփոփեն վիշտն իմ դառնագին
Մի․․․ թեկուզ սատկա՜ծ Թալեա՛թ կամ Ջեմա՛լ․․․
Ի՜նչ վրեժ է դա,
Կամ՝ ի՜նչ հատուցում,
Տիեզերական այն ոճիրի դեմ
Եվ այն զոհերի՝ անթի՜վ, անքանա՜կ,
Որոնց մի չնչի՜ն եղունգը չարժեն
Հազա՛ր Թալեաթ ու Էնվերի դիա՛կ․․․
Հազար դահի՛ճ էլ,
Թե յոթնապատիկ պատի՛ժ ստանա-
Գեթ մի հայ մանուկ,
Մորթվա՜ծ մի մանուկ
Աչքը կբանա՞․․․
Թե փռվի՜ անգամ
Հարյուր հազար լեշ՝
Գորշ գայլի ու շան,
Կծնվի՞ կրկին
Եվ աշխարհ կգա՞
Մի նոր․․․Վարուժան․․․
1982 դեկտեմբերի 22
Ելք Եգիպտոսից
Գևորգ Էմին
