Երբ որ կտեսնեք
Այն կնոջը տա՜ք…
Որին սպասել եմ երկա՜ր ժամանակ
Ասացե՛ք որ եկա՜,
Բայց ինքն էլ չկա՜ր:
Տեսա այն քա՜րը, որի վրա նստե՜լ,
Սպասել էր երկար
Ու առանց ինձ տեսնե՜լ, ընկել ճանապարհ:
Ասացեք.
- Կներե՜ք, մի պահ ուշացավ,
Գնաց՜ել էր իր երազի ետևից -
Պահն այդ ուշացավ՝ դարձավ մի ո՜ղջ կյանք
… Ու կախված մնաց հուշերից:
Երբ որ կտեսնեք
Այն կնոջը տա՜ք…
Մի քիչ զգո՜ւյշ եղեք, շա՜տ է խռովկան.
Իսկ թե ի՜նձ տեսնեք -
Հանկարծ ինչ-որ տեղ,
Ինձ չմոտենա՜ք,
Չ՛եմ ուզում լսել այն կնոջ մասին,
Որին սիրե՜լ եմ,
Որին փայփայե՜լ,
Որին կորցրե՜լ եմ
Իմ իդեալին փնտրող ճանապարհներին…
Երբ որ կտեսնեք
Այն կնոջը տա՜ք…
Չէ՜, ավելի լավ է ոչի՛նչ էլ չասեք՝
Քանզի չի՜ եղել,
Քանզի նա չկա՜,
Իսկ ես՝ պոետս, դեռ մինչև օ՜րս
Փնտրո՜ւմ եմ նրան:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
