Makaleler

Կիցկտուր ես հետս շփվում, վերից դեպի վար,
     Քո հուշերում ես էլ, ավաղ, մեկն եմ խմբավար,
     Մերժվածների այդ փաղանգում նեղվում եմ մի քիչ
     Եվ չգիտեմ, սիրահարից ո՞նց դարձա գրիչ։
     Քանի սրտիդ թարգմանն էի աշխարհում արար,
     Կնոջ տեսքով ամոթխածը սուրբ էր անպատճառ,
     Հազար տաղ էլ գրեմ հիմա, մի հանգ կա էլի,
     Մնջկատակից որ քամում է բնույթն իր դերի։