Հարգարժան Գագիկ Ծառուկյան, երբ գյումրեցի բռնցքամարտիկ Բագրատ Օհանյանը Թյուրքիայում գետնեց թյուրք բռնցքամարտիկին, դեռ սպորտի ՈՍԿԵ ԴԱՐԸ չէր սկսվել, դեռ Դուք չէիք հովանավորում հայկական սպորտը:
«Եբ օր թուրքի հետ ռինգ ելանք, թուրքին կըթվար թե ռինգի հերը ինքն է…» . Սա Բագրատի առաջին նկարագրությունն էր իր հաղթական մարտից հետո, որը շահել էր Թյուրքիայի սրտում՝ հաղթելով այդ ազգի բռնցքամարտիկին: Մինչ մրցման մեկնելը և չեմպիոն դառնալուց հետո ևս երկար ժամանակ Բագրատ Օհանյանը իր ընտանիքի հետ ապրում էր տնակում, լողանում տաշտի մեջ, սնունդը հայթհայթում ինչ որ կերպ… Այսօր ևս, երբ Բագրատը անբուժելի, մահամերձ հիվանդ է թթվածնի սարք ունենալը ևս խնդիր է:
Ի պատիվ 90-ականների գյումրեցի տղաների երբ Բագրատը մեկնելու էր մրցումների և չուներ ոչ մի կոպեկ, տղաները մետաղի ջարդոն և այլ իրեր հավաքեցին, վաճառեցին, տվեցին Բագրատին և նա Ստամբուլում առաջիններից մեկը բարձրացրեց հայկական դրոշը՝ ապացուցելով որ ՌԻՆԳԻ ՀԵՐԸ ՍՏԱՄԲՈՒԼՈՒՄ ԻՆՔՆ ԷՐ՝ Բագրատ Օհանյանը:
Այսօր իրոք ծանր է չեմպիոնի վիճակը և կարծես թե նաև մոռացված: Եթե պետական հոգածություն լիներ, գուցե մենք այսօր Բագրատին կորցնելու եզրին կանգնած չլինեինք…
Հասմիկ Մելքոնյան
Գյումրի
