Makaleler

     Քեզ դարպասելու մեկի ճիգերը ապարդյու՞ն անցան,
     Թե՞ տրոհում ես նույն կիսորդներն իմ անտարբեր անկյան,
     Գագաթնահար է այդ տառապանքը, որ սեր ես կոչում
     Եվ լուսնկայի աղոտ ցոլքերում իզուր ես կորչում։
     Ամեն բան մի օր հազար նազանքով հողին է փարվում
     Եվ ուրիշ մի կին տաղերիս մեջ է ինձ սիրահարվում,
     Ես նրան էլ եմ փոքրիկ իշխանի հեքիաթը պատմում,
     Բայց նա քեզ նման առոգանելով իմ սիրտն է կոտրում։
     Հայտնի բան է, որ մեկից հետո է նախորդն անառակ,
     Մոլությունների անձնատուր եղած, կամ խառնագնաց,
     Ձախորդ օրերս ոնց էլ երկարեն, նրանց հակառակ
     Քո գրկի մեջ եմ դարձյալ վերտառում աստղ ու լուսաբաց։