- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ
Ժպտացել իրար,
- Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ
Դարձել էր Ամառ…
- Ինչ-որ չեմ հիշում,
Վերջին հանդիպմանը մենք համբուրվեցի՞նք:
- Ո՜չ, չհամբուրվեցինք,
ուղղակի ծաղիկներ չեղան,
ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ…
- Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս,
Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ,
- Ո՜չ, դա նրանից էր, որ
Գարունն իր ոտքերն էր բացել,
Դու խաղում էիր Գարնան ոտքի հետ…
Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ
Հույսի ետևից,
Որ սի՛րտդ այրվում է …
Ասացիր. «Փորձիր առանց ինձ ապրել»
Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս,
Իսկ ես շա՜տ ջահել…
- Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր
Կամ քիչ մոտ արի՜
- Վաղուցվանի՞ց է:
- Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի,
Ի՞նչպես գտար ինձ.
- Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից…
- Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ,
- Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ,
Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց,
- Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ…
… Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա,
Ետևից թափոր էր ու մի ծե՜ր Կարոտ,
Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում…
… Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ,
Տեսնես ի՞նչ գտար,
Եվ ո՞ւր ես գնում…
Ս.Ումառ-Հարությունյան