Հորիզոնը դանդա՜ղ
Արև՜ էր ըմպում
Կարծես թե արյո՜ւն էր քսում երկրի եզերքին,
Ու թվում էր թե հարբած մի պոետ
Իր վի՜շտն էր պատմում
Բաժակը ձեռքին…
Ասես, պոետը պատմում էր
Թե ի՞նչ պատահեց,
Երբ որ հավատաց իր իսկ տողերին,
Թե ինչպես սիրեց «փոքրիկ» մի կնոջ
Փոքրը մեծացավ դարձավ «ահռելի» …
Ասես թե չէր տեղավորվել պոետի հոգում
Ահռելի մի վի՜շտ,
Ցասկոտ մի սպասո՜ւմ,
Ասես չէր դիմացել պոետի սիրտը
Պայթել –
Ներկել էր մի ամբողջ գարուն…
Ա՜խ, պոետ, խնդրում եմ այդպես մի՛ խոսիր,
Միշտ չէ, որ լույսն է վշտերը սպանում,
Կյանքի առեղծվածն է՝
Լինում է այնպես,
Որ խավարն էլ է դառնում իմաստուն…
Չէ~ր լսում պոետը
Խո՜ւլ էր, ավերա՜կ,
Պատմում էր կապույտ շուրթերի մասին-
Այնքան պա՜րզ, շիտա՜կ
Այնքա՜ն հասարակ՝
Հայացքը ուղղած իր դատարկ թասին…
Ասես թափվել էր նռնագույն գինին,
Սպիտակ սփռոցը ներկել կարմիրով,
Ասես մի գնդակ էր սիրտը պոետի
Ցիրուցան արել ամբողջ աշխարհով…
Հորիզոնն արդեն մարսել էր լույսը
Արյուն էր լերդացել մնացել շրթին
…Խռմփացնում էր հարբած մի պոետ
Գլուխը սեղանին…
18.02.17
