Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
տանջում էինք նրան
ու շարունակվում էր այդպես՝
վիճա՜կ,
տառապա՜նք…
Դու վախենո՜ւմ էիր սիրել,
Ես վախենո՜ւմ էի մերժվել,
և այդպես օ՜ր-օրի սերը ծերացավ,
և այդպես օ՜ր-օրի տարիներն անցան…
Սերը մե՜ղք էր իրոք,
Մենք տանջում էինք նրան
Ըմբոստության ոգին, որ պիտի քեզ գրկեր,
քեզնով ջերմանար,
քո շնչով լցվեր,
կուսական կրծքիդ աղոթքներ գրեր-
Ժամանակ չգտավ՝
կարոտներիս ձիու հետ
երազներում կորավ,
Կարոտները հեռացա՜ն,
Չվերադարձա՜ն…
Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
Տանջում էինք նրան:
Անհասկանալի մերժումներից մութ,
չասված խոսքերից (գուցե նեղացած)
Սերն իր ճամպրուկը կապեց
(գնալուց առաջ)
Սերը թռա՜վ, գնա՜ց…
Սերը մե՜ղք էր, գնա՜ց
Ա՜խր շա՜տ էր տանջված:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
