Մուշեղ Ժիրայրի Աբովյան -ևս մի անուն գրվեց հավերժական փառքի մատյանում: Դարեր անց սերունդները հպարտությամբ են թերթելու այս մատյանը, որի յուրաքանչյուր տող գրվում է ցավով ու ափսոսանքով, բայց միաժամանակ հողը արյունով պահած հերոսների հանդեպ խորին խոնարհումով ու խնկարկումով: Մուշեղը վաղը դառնալու էր 28 տարեկան: Չդարձավ: Հոկտեմբերի 4-ին թշնամու գնդակը ցիրուցան արեց նրա՝ ապրելու ու արարելու բոլոր երազները: Սովորում էր Երևանի Հյուսիասային համալսարանի Տնտեսագիտություն և կառավարում ֆակուլտետի 4-րդ կուրսում: Դեկան Քրիստինե Բայրամյանի հուշերում Մուշեղը ամաչկոտ ուսանող էր՝ համեստ ու մեծահոգի:
Հարցնում էր.
-Մուշեղ ջան, քո այս բնավորությամբ, ո՞նց ես կարողանում դիրքերում ծառայել։
- Էնդեղ ուրիշ եմ, ընկեր Բայրամյան, -պատասխանում էր նույն համեստությամբ…
Համալսարանում մոմավառություն է. համալսարանի ղեկավար կազմը, դասախոսները, ուսանողները, Մուշեղի ընկերները, ծանոթ ու անծանոթ անցորդները մոմի լույսին խառնած իրենց երախտիքն են հղում հավերժի ճամփան բռնած հերոսին: Այստեղ են նաև նրա քույրերը, ովքեր այսուհետ պիտի ապրեն ցավի ու հպարտության խաչմերուկում:
