Մեկը վախվորած պիտի վկայի,
Որ միածինի ներհակը եկավ,
Ով պատրանքների ծովով կքայլի
Դեպի դարափը․․․ ուր քնով ընկավ։
Ի՞նչ մոր ծնունդ է այս մահկանացուն,
Այսչափ էլ խորոտ մարդը մռմռա,
Տիրոջ մոտ ճիշտ է, սա էլ է տացու,
Բայց դե խոսքն ինչ է, որ չմլմլա։
Սնամեջ գանգից չիբուխ է բռնել,
Մեր հոգիների թութունն է քաշում,
Արյուն-արցունքի շաղախով թմրել,
Վարդակակաչի քմայքն է բացում։
Պտուկ կոտրողի խաչափայտից զատ
Ծանրութեթևի ղանթարն է չանթել,
Իմ տեղապահն է սրան հարազատ,
Չգրված մի տեղ ես էլ եմ դանթել։
Իմ քունը կոխեց, տարածվեց անել,
Ես հո մեղքերի ճլորն եմ ընկել,
Թրծված կավից է խորունկը՝ անոթ,
Ուր թաքնվել են քանի անամոթ։
