Makaleler

Երբ աշխարհն այս կապը կտրեց
     Փախս տալով իր չվագծից,
     Շշմած գինուց միտքը թմրեց,
     Մարդը հոգնեց նվագածից։

Անունակին շնորհ բերող
     Տասնաղի են սանթուր ու թառ,
     Հուռութի պես սրտեր գերող,
     Հոգու չափով՝ հույզ, թե քանքար։

Ինդո՞ր ես, ծո, մա՞րդ մնացիր
     Զմայլ սիրո առուփախում,
     Տողատակին մի մանրացիր,
     Ծերպերին է լույսը կաթում։