Ցավս ու չոռս քեզ, Ժամանա՜կ
Ինչո՞ւ եկար անժամանակ,
Կյանքը առա՜ջ ընկավ ինձնից
Ինձ թողնելով անփառունակ:
Փա՜ռքս արևն էր՝
լույսի՜ ինձ հասանելիք մի փո՜քր կտոր
… գիշե՜ր էր,
ստիպված նկարեցի արև՜
ասացի. «Բարև՜, բարի առավոտ»:
Գիշերն էլ ասաց. «Բարև՜, հին ընկեր
առանց ինձ դժվա՜ր ես ապրելու,
ջնջի՛ր նկարդ, նկարի՛ր գիշեր
քեզ գիշե՜րն է տրված ապրելու…»
Դուրս եկավ իմ կե՜ս տարիքն եմ ապրել՝
ապրել եմ միա՜յն գիշերով,
գիշերո՜վ եմ երկնել զավակներ
թևածե՜լ գիշերվա թևերով:
Գիշերո՜վ եմ հասկացել լո՜ւյսը,
գիշերո՜վ հույսին փայփայել,
ասե՜ս, ապրել եմ միմիա՜յն դուրսը
իմ ներսո՜ւմ երբեք չեմ ապրել:
Իսկ հիմա ժամանակը մորթելով օրերս
Եկել է, չոքել սնարին,
Ժամանակ քեզ Ցավս ու չոռս,
Որ եկար անպատեհ մի պահի;