Makaleler

Ու երբ թվաց, թե տաղերիս
     Հանգերգից է ուշակորույս,
     Հիշեցի, որ ինձ ծաղրելիս
     Սուտ քուն մտավ և մինչև լույս։

Ասի, գնամ ես իմ բանին,
     Քանի սիրտը նուռ չի ուզել,
     Բայց հիշեցի, որ ես՝ գահին,
     Ու մի անուշ ինձ չի հուզել։

Ճարեկին ո՞նց չասեմ կեռնեխ
     Եվ մարձակին էլ՝ մանանեխ,
     Թե գրածս էլ պիտի հերքես,
     Երգս պիտի կծու կարծես։

Ակնկորից ո՞նց փախցնես
     Սրտնեղությունն աչառուիդ,
     Ձեռականիդ աղը ցանես
     Ամուլ հոգում այցելուիս։