Հեռո՜ւ, օտար քաղաքո՜ւմ
Եվային հատուկ մի նո՜ւրբ քայլվածքով
Մի Կի՜ն էր քայլում:
Ադամաձայներ չկայի՜ն՝ լո՜ւռ էր
Կա՛մ էլ աղմուկ էր
աչքերի կոպերի բացվածքով,
Շուրջն ամե՜ն ինչ անհասկանալի էր՝
Մի Կի՜ն էր քայլում
Եվային հատուկ քայլվածքով:
*
Խոնարհե՜լ էին
ծառե՜րն իրենց սաղարթները,
Մայթերն իրենց աչուկները վե՜ր հառել,
Քամին կնոջ փեշը բերա՜նն իր առել
Պտտվո՜ւմ էր խելագար-
Ասե՜ս երկնից մի ցնո՜րք էր իջել վար…
*
Հողագո՜ւնդը չէ՜ր պտտվում
իր բնական պտույտով,
Ա՜յլ - շարժվում էր կնոջ ոտքի հպումից,
Սա տեսնելու հառաչանքո՜վ-
հառաչո՜ւմ էին մարդիկ
Իրենց կանանց նայելիս…
Չիմանալո՜վ, որ խենթանա՜լ կարելի է
Նրա ամե՜ն հպումից…
*
Ձե՜ռք տալ նրան չէ՛ր կարելի,
Կարելի՜ էր միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝
Ցերեկն ապրել հուզումներո՜վ,
Առանց նրա՝
Գիշերները խենթանալ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
