Օր ու արևս են մտքի դարիճակ,
Աչքերս փակեմ, աշխարհը ի՞նչ է,
Այս բախտախաղում ես էլ անվիճակ
Քանի վեր քաշեմ՝ սատանի պինչ է։
Թերևս խառն եմ և թե քիչ խորհեմ,
Հարբելուց հետո ես էլ անխոհեմ
Երկճյուղ մի շիթով ճամփաս եմ նշում,
Որ չխոտորեմ անցում ու շեղում։
Իմ պատկերով է պատկերս էլի,
Ցավս մոմլաթի վրա է կաթում,
Այս աշխարհից չէ կինը ցանկալի,
Սեթևեթում է մի ակնթարթում։
Մի հնար գիտեմ, հենց որ հորինեմ
Անժամանակի սարածի նման,
Կասեմ մարմինդ բեր տնօրինեմ,
Ձեռքբերովի է սերը անգուման։
Հետակորույս ես, տեղդ չիմացա,
Քո քվանտների քանակն է անհայտ,
Տարակուսեցի, հետո չարացա․
Սիրտս հուշում է, որ օձն է անգայթ։
