Դու գիտե՞ս
ինչպես կարող ես այրել
հրաշք մի բոցով,
Որը ստիպում է ցանկանալ այրվե՜լ,
Մոխրանա՜լ
Ու մոխիր դարձած
քամու թևերով թռչել հեռանալ,
Մոլորվել անթիվ աստղերի բովո՜ւմ
Ու անզգայանալ…
Եվ այդ մոխիրը,
Դու անվանում ես Սեր,
որը կարո՜ղ է և չվերադառնալ…
Իսկ գիտե՞ս արդյոք, որ այդ կրակից
Ստացած վերքերը
Ո՛չ բժիշկ ունեն, ո՛չ դե՜ղ-բալասան,
որ այդ վերքերի միա՜կ բուժումը
կրկին այրվե՜լն է,
կրկին մոլորվե՜լը,
կրկին հանդիպե՜լն է
ու… կրկին լռե՜լը…
Որ վե՜րքն այդ կարող է
լինել հաճելի՜
ու երբ բուժվում է
(անհնար մի բա՜ն)
դառնում ատելի՜…
Ասես ատո՜ւմ ես համայն աշխարհին՝
ավազին ընկած ա՜յն ձկան նման,
որին հաճելի՜ է շողը արևի,
բայց ցանկանո՜ւմ է ե՛տ վերադառնալ…
Բո՜ցը ոչի՛նչ է, ցավալին վե՜րքն է,
որը որ երբե՜ք սպի չի՛ դառնալու,
թա՜ց, մրմռացո՜ղ ա՜յն տխուր երգն է
որը որ երբե՜ք չի մոռացվելու…
