Ես սեղմում եմ համասփյուռը,
Որ փողոց էր, հետո արև,
Ծառ ու փչակ՝ ներսն սկյուռը,
Դրսում տոթ էր, ապա անձրև։
Իր շրջանը սա էլ լրեց,
Նախընտրելով մաղձոտ սոճին,
Ով ալարեց, բայց դալարեց,
Չորեքհափք ու զարդը՝ պոչին։
Դու ասում ես սվորիկը
Անընտել է նուրբ և բարակ,
Ինձ թվում է Տալվորիկը
Հինգ գյուղ ուներ ու մի քարափ։
Եզանաչքի կարմիր մոխար,
Ոսկեհատի լոշ ու բարխի,
Աչքիդ բիբում վառ կշողար
Գիսավոր իմ հետքը չարխի։
Ինչ իմանաս, ո՞վ է գծել
Հեգնանքի այս փարաբոլը,
Իրար հատող քանի գծեր,
Գիտեն ես եմ փառամոլը։
Դե իմ փառքին աղ չցանեք,
Ես համով եմ դեռ էն գլխից,
Եվ այս դեպքում մկըծեռը
Մի այլ նախշ է իմ նոր գրքից։
