* * *

Ու հարբո՜ւմ են Պոետները,

Երբ որ կյա՜նքն է ծերանում,

Երբ որ կյանքը մանրանո՜ւմ է`

Փշուրների՜ բաժանվում…

Ու հարբո՜ւմ են Պոետները-

Ծերությանը հավատում,

Դե՛մ են տալիս գլուխները-

Ո՛չ թե գլուխ խոնարհում…

Ու հարբո՜ւմ են Պոետները՝

Պայծառ խնջույքից զո՜ւտ պոետական,

Երբ անձրևից հղի ամպի ջո՜ւրն է գնում

Ու արարվո՜ւմ է

Մի Նո՜ր,

Մի Նոր բան…