Թե ժլա՜տ եմ խոսքերիս մեջ
Ու գրածս շատ է շռա՜յլ տխրությամբ,
Կարդա՛ հոգնած ճամփորդի պե՜ս
Ու հեռացի՜ր լռությամբ,
Մի՛ հարցրու «Ինչո՞ւ», «Ինչպե՞ս»
Տողս կարդա կրկնակի,
Թե տողումս քեզ չգտնե՜ս
Պիտի զգաս քեզ երջանի՜կ…
Դժբախտները չե՜ն հասկացվում՝
Բա՜րդ է նրանց կյանքուղին,
Միշտ արմա՜տն են ծառի փնտրում,
Բայց հայտնվում չոր ճյուղին:
Ու թվո՜ւմ է դժբախտ մարդը
Սև ագռա՜վ է կռկռան,
Քանզի տանջող ցա՜վն ու դարդը
Բղավո՜ւմ է բարձրաձայն:
Գուցե՞ Տե՜րն է ժլատ եղել՝
Զրկե՜լ մի բուռ հաճույքից,
Կամ… դժբա՜խտն է հրաժարվել
Երջանկության իր հերթից:
Քե՛զ է թողել, մեկ ուրիշի՜
Կա՜մ ժամկետն է լրացել,
… Դժբախտ մարդը նմանվում է գրոշի,
Որին կորցրե՜լ, բայց կորուստը
Չե՛ն զգացել: