Երկու ընկեր գնում են անապատով: Մի պահ նրանք սկսում են վիճաբանել, և նրանցից մեկը մյուսին ապտակում է: Ապտակ ստացածը խիստ վիրավորվում է, բայց առանց բառ ասելու ավազին գրում է.
«Այսօր իմ լավագույն ընկերն ինձ ապտակեց: »:
Նրանք շարունակում են քայլել: Շուտով մի օազիս են գտնում ու որոշում են լողանալ: Ապտակ հասցրած ընկերը քիչ է մնում լճակում խեղդվի, և ապտակ հասցրածը նրան փրկում է: Ուշքի գալով՝ փրկվածը մի քարի վրա գրում է.
«Այսօր իմ լավագույն ընկերը փրկեց ինձ»:
Ապտակ հասցրած ընկերը, որը նաև փրկել էր ընկերոջ կյանքը, նրան հարցնում է. «Երբ ես քեզ ապտակեցի, դու այդ մասին ավազին գրեցիր, իսկ հիմա ինչո՞ւ քարին գրեցիր»:
Ընկերը պատասխանում է.
«Երբ որևէ մեկը մեզ վիրավորում է, մենք պետք է այն հանձնենք ավազին, որպեսզի ներումի քամին կարողանա այն ջնջել: Բայց երբ որևէ մեկը բարի բան է անում մեզ համար, մենք այդ մասին պետք է քարին գրենք, որպեսզի ոչ մի քամի այն չկարողանա ջնջել»:
