Նա եկա՜վ, երբ արդեն մո՜ւթ էր՝
Երկինքը պատած արյունով,
…Որդի՜ն չէր Աստծո, այլ Աստծո Գո՜ւթն էր-
Մա՜րդ-Աստծո բարի կերպարով:
Իր թեթև քայլո՜վ, ուսին ծանր բե՜ռ-
Փո՜րձ արեց սանձել ժամանակը,
Քնից արթնացան թե մանո՜ւկ, թե ծե՜ր,
… Երկիրը փոխեց հանդերձանքը:
Կեսօ՜ր էր, եռո՜ւմ էր արևն իր տեղում,
Հրե՜շը մի պահ վարանեց,
… Ի՞նչ էր կատարվում ավետյաց Հողում,
Ո՞վ էր, որ վստահ քա՛յլն իր կատարեց:
Ոչինչ հենց այնպես չի՜ լինում կյանքում՝
Կյանքը հեքիա՜թ է՝ ավարտով բարի,
Եվ միշտ էլ չա՛րն է իր մահկանացուն
Գտնում կոտրված տապանաքարին:
Լուսաբա՜ց էր՝ խորհրդավոր մի զգացում՝
Արհավիրքը տեղի՛ տվեց արևին,
Հանդիպեցին Ճիշտ ու սխալը ատյանում-
Ինչպես կարգն է՝ Գո՜ւթը հաղթեց հրեշին:
