Տեր Աստված, ե՞րբ ենք սովորելու ազգովի ինչ չանել, երբ ենք անանձնական ուրախությունը գերադասելու գնացքի հետևից նայող շողիքոտ բերաններով կովերի հիացմունքից` խայտառակ հայացքով աշխարհին նայելուց: Ե՞րբ պիտի դադարեցնենք Հայոց Աշխարհը ծուռ հայելինների վրա նկարելուց: Անրի Մատիսի պես ե՞րբ պիտի մենք էլ նայենք մեծ աշխարհին և մարդկանց.առանց ստորության, քծնանքի, ստորաքարշության, երեսպաշտության.ստրկամտության, այլասերվածության, թշնամանքի և սրիկայության: Իսկ Անրի Մատիսն ընդամենը ասում է. «Ամբողջ կյանքում հարկավոր է աշխարհին նայել երեխայի աչքերով, իսկական նկարչի համար չկա ավելի դժվար բան, քան մի վարդ նկարելը, որովհետև այդ անելու համար նախ պետք է մոռանաս նկարված բոլոր վարդերը»:
Ռոլանդ Շառոյան
