Ինձ հարցրին
Ամենաշատն ի՞նչ եմ սիրել
Այս աշխարհում բովանդակ,
Ասացի.
- Ինչ չե՜մ ունեցել, բա՜յց
Երազե՜լ եմ շարունակ:
Ծառի ճյուղի ծա՜փն եմ սիրել,
Աճող ծաղկի ձա՜յնը…
Ինձ ասացին.
- Դա քամի՜ն է՝
Սիրահարված գարնանը…
Ասացի, որ հո՜սքն եմ սիրել-
Կչկչացող առվակի,
Անտառի մութ ա՜չքն եմ սիրել
Ու մրրի՜կը՝
Ինձնից փախչող եղնիկի…
Ինձ ասացին.
- Դա քամի՜ն է՝ հոսող ջրում լողացել
Մերկությունից ամաչելով
Փախե՜լ, անտառն է մտել…
Ասացի, որ երազել եմ
Գինի խմել Հրեշտակի բերանից,
Երազել եմ երբե՜ք, երբե՜ք չհարբել,
Բա՜յց, արի տե՜ս
Միշտ հարբում եմ կնոջից:
Երազել եմ թև՜ ունենալ,
Արծիվների պես Ճախրել,
Ինձ ասում են.
- Քամինե՜ր են, քամինե՜ր են,
Քամինե՜ր…
Աշխարհի բոլոր կանանց եմ սիրել
(Ոչ թե բոլորի կանանց հա՜տ-հատ)
Երբ Մուսաս է կո՜ղքս եղել
Ու քամու պես
Հոգիս խառնել անընդհատ:
- Չէ՜, - ասացին,
- Այդ բոլորը քամինե՜ր են-
Քուն ու հանգիստդ խլող,
Դա չար Բա՜խտն է խաղում խաղեր-
Ծաղրածուի տեսքով…
Դուրս է գալիս, որ Մուսաս էլ
Մի քամի՜ էր,
Հոգիս խառնե՜ց, հեռացա՜վ…
Ինձ մնում է փնտրե՜լ, գտնե՜լ
Սրբապատկեր-
Քամու տեսքով խելագար…
Ս.Ոմառ-Հարությունյան