Դրսում թափառող քամու սուլոցը երբեք չի կարող սիմֆոնիա դառնալ պատուհանի տակ․․․Ավերիչ տագնապ է այն հոգու համար, ոսկորին խփող ցուրտ է․․․
Քամին հզոր չի՜ կարող լինել, պարզապես աշնանն է գալիս, երբ հեշտ է վերջին տերևը պոկել․․․ Տանում է, բայց չի՜ կարող կորցնել, այն ոսկեփոշի է դառնալու դաշտերի վրա․․․Չարացած խանդով ձմռանն Է գալիս, երբ օդից կախված ճերմակ փաթիլը ուզում է աշնան ցավերը ծածկել․․․Մի վստահեք նրան ձեր սրտի ցավը, նա չի՜ ամոքում, լոկ օրորո՜ւմ է․․․Ի՞նչ վստահություն, երբ գալիս է ավերելու, հանդ ու կալսից մեր սուրբ հացը գողանալու․․․
Նրա ավերածություններում ապրեցնող բեկորներ մի փնտրեք․․․Եվ մի՜ վախեցեք․․․
Փուչ սուլոցով շարժվող սգերթը դեռ․․․մեռելաթաղ չի՜՜․․․
Հավատո՜վ ապրեք․․․
Սաթեն Հակոբյան
