Durun lütfen yüklemiyor...

Makaleler

Դիվահարված լինելու նշաններն ըստ միջնադարյան աստվածաբանների (նախորդի շարունակությունը)

16:35, çarşamba, 20 haziran, 2018
Դիվահարված լինելու նշաններն ըստ միջնադարյան աստվածաբանների (նախորդի շարունակությունը)

Ես նախորդ հոդվածում դիտմամբ ներկայացրեցի հարցերն ու պատասխանները, որովհետև դրանք այդ ժամանակների և' աստվածաբանական, և' բժշկական աշխարհայացքի վառ բնութագրականներ են ու միաժամանակ բացահայտում են միջնադարյան սնոտիապաշտության էությունը:

1566 թվականին մեծ աղմուկ է բարձրացնում ոմն Նիկոլի գործը, որի մասին արդեն հիշատակել եմ: Աստվածաբան Բուլեզը մանրամասնորեն ներկայացրել է թե ինչպես են այդ Նիկոլի մարմնից վտարել 23 դևի, որում նրանք բնակություն էին հաստատել:


     «Ցերեկվա ժամը երկուսին, - պատմում է Բուլեզը, - վերոհիշյալ դիվահար Նիկոլին բերում են եկեղեցի, որտեղ դևեր հալածող Մոտոն սկսում է իր գործողությունները: Բանի տեղ չդնելով նզովքը` Բեղզեբուլը (սատանան) բարձր ձայնով ազդարարում է, թե դուրս չի գալու նրա մարմնից: Ընթրիքից հետո Մոտոն վերսկսում է դիվահալածումը և Բեղզեբուլին հարցնում է, թե քանի դև է դուրս եկել: Նա պատասխանում է` քսանվեց: «Հիմա հարկավոր է, - ասում է Մոտոն, -որ դու և մնացյալներն էլ դուրս գան»: Դևերի գլխավորը պատասխանում է. «Ո'չ, ես նրա մարմնից այստեղ դուրս չեմ գա, իսկ եթե ուզում ես, որ դուրս գամ, ապա նրան այլ եկեղեցի տար, և մենք բոլորս այնտեղ նրանից դուրս կգանք»: Այդժամ Մոտոն հարցնում է. «Ի՞նչ նշանով կարելի է եզրակացնել, որ այն 26 դևերն արդեն դուրս են եկել»: Բեղզեբուլը պատասխանում է, թե հարկավոր է նայել եկեղեցու մերձակայքի պարտեզին. դիվահարի մարմնից դուրս եկած դևերը ծառի երեք ճյուղ են կոտրել ու եկեղեցու հիմքից երեք քար են հանել: Պարզվում է, որ հենց այդպես էլ եղել է, դրանում համոզվել են այս ու այս վկաները»:

Այս նույն հեղինակը նկարագրում է նաև դիվահարի ջղաձգությունը: Երբ եպիսկոպոսը նրան սուրբ մասունքներ է մոտեցնում ու ասում. «Հեռացի'ր, Աստծու թշնամի», ջղաձգվողն անմիջապես տապալվում է գետնին ու սկսում է գալարվել: Հետո նա գլուխը մտցնում է ոտների արանքն ու սկսում է ուժգին ոռնալ: Այդ պահին նրա ոտներն այնպես են կարկամել, որ դրանց մատները պինդ սեղմվել են ոտնաթաթերին: Թեպետ յոթ հաղթանդամ տղամարդ նրան բռնած պահել է, բայց դևը խեղճին մարդու հասակի բարձրությամբ վեր է նետել, ու դիվահարն իր հետ վեր է բարձրացրել իրեն պինդ բռնածներին: Չնայած այս անզուսպ ջղակծկումներին, նրա ամբողջ մարմինը սառն է եղել: Այս տեսարանին ներկաներն սկսել են լաց լինել ու բացականչել. «Ողորմացի'ր, Աստված»: Ուրիշները փակել են իրենց աչքերը, որպեսզի այդ սարսափելի վիճակը չտեսնեն: Որոշ ժամանակ անց դիվահարը խաղաղվել է ու անբնական դիրքում քարացել: Նրան պառկեցրել են, և եպիսկոպոսը թույլ է տվել, որ հավաքվածները մոտենան նրան ու նայեն: Եվ այդ ժամանակ բոլորը «համոզվել են», որ նա լիովին կապված է: Մարդիկ փորձել են բացել նրա սեղմված կոպերը, կարկամած ոտներն ու ձեռները, համոզվել են, որ շատ ավելի հեշտ է կոտրել նրա ոտն ու ձեռը, քան դրանք իրարից հեռացնել:

Դիվահարության դրսևուրումների մասին պատմող մեկ այլ հեղինակ` Ժան Լիբրետոնը, անդրադարձել է Լուվեի կուսանոցի միանձնուհիների դիվահարվածությանը: Սրանք օրվա ընթացքում կատաղության մի քանի նոպա են ունեցել: Նրանք թեպետ իրենց սատանաներ են հռչակել, բայց ոչ մեկին չեն վնասել: Երբ հոգևոր հայրերը միանձնուհիների կատաղության ամենաթունդ պահին մատները խոթել են դիվահարների բերանը, վերջինները չեն կծոտել: Նոպաների ժամանակ միանձնուհիներն ամենաաներևակայելի շարժումներ են կատարել: Օրինակ` այնպես են դեպի հետ կռթնել, որ նրանց մարմիններն աղեղի տեսք են ստացել, ընդ որում այդ ընթացքում նրանք ճակատով ու ոտնաթաթերի ծայրերով են հատակին հենված եղել: Նրանցից շատերն այդ դիրքում մնացել են երկար ժամանակ, բայց նոպայից հետո ամենևին տանջահարվածի տեսք չեն ունեցել, նրանց երակային ճնշումը բնականոն է եղել, դեմքի գույնը` սովորականի նման, մի խոսքով, նրանք այնպիսի տեսք են ունեցել` ասես րոպեներ առաջ ոչին էլ չէր պատահել: Ուրիշների վրա կարկամն իր արշավանքն սկսել է ոտնաթաթերի մատներից, այնուհետև տիրել է ոտնաթաթերին, ապա` կոնքերին, որովայնին, կրծքին ու կոկորդին: Բայց այս դեպքերում էլ նոպան ինքնաբերաբար անցել է:

Լուվեում տեղի ունեցած այս դեպքի մասին մեկ այլ հեղինակ հետևյալ «փաստն» է ներկայացրել: Կուսանոցի զանգակատան կենտրոնում երեք մատ հաստության մարմարյա մեծ գավաթ է կանգնեցված եղել: Այն այնքան ծանր է եղել, որ երեք ուժեղ տղամարդ հազիվ են կարողացել գետնից կտրել: Դիվահար միանձնուհիներից մեկը` միջահասակ, շատ չորուկ ու թուլակազմ մի կին, մոտեցել է այդ գավին, գրկել, տեղաշարժել ու այնպիսի թեթևությամբ է այն շրջել` ասես սովորական կաթսա լինի: Հետո այս դիվահարը վազել է զանգակատան կողմը, և ոչ մեկը չի կարողացել նրան կանգնեցնել: Այնուամենայնիվ, հոգևորականներից մեկին հաջողվել է բռնել նրա ձեռքը, բայց նա այնպիսի պտույտներ է կատարել, որ թվացել է, թե նրա մարմինը ձեռքի հետ պարանով է միացված: Միանձնուհին այնքան երկար է պտտվել, որ ներկաներն ապշահար են եղել այդ գերբնական երևույթից:

Չափազանց հետաքրքրական ու տարօրինակ երևույթներ են դիտարկվել Օրզոնեի մենաստանում, որի մերձակա այգում և ավելի հեռուներում գիշերներն օդը լցվել է անհասկանալի աղմուկով, լսվել են ինչ-որ անբացատրելի ձայներ, սուլոցներ, ճիչեր, շրշյուններ, մի խոսքով, այն տպավորությունն է եղել, թե ինչ-որ աներևույթ արարածներ անհասկանալի լեզվով աղմկոտ զրույց են վարում: Դրանից հետո աներևույթ ձեռքերը եկեղեցու պատուհաններին քարեր են նետել: Այդ պատուհանները մենաստանի պարսպից շատ հեռու են եղել, այդ իսկ պատճառով չէր կարելի մտածել, թե ինչ-որ մեկը քարերը մենաստանի պատի հակառակ կողմից է նետում: Թեպետ ապակիները կոտրվել են, բայց եկեղեցու ներսում մեկ քար անգամ չի գտնվել: Այդ ամբողջ աղմուկը, ձայներն ու կոտրվող ապակիների ճարճատյունը լսել են քաղաքային ամրոցի ժամապահներն ու եկեղեցում աղոթող վանականները: Նրանց թվացել է, թե մենաստանը հիմքից ցնցվում է, և նրանք էլ ավելի ջերմեռանդորեն են աղոթել: Այդ ժամանակ մենաստանի այգուց տրտունջի ձայներ են հասել վանականներին, ու նրանց թվացել է, թե ինչ-որ մեկն օգնություն է խնդրում: Գիշերվա ժամը երկուսն է եղել, այգում` լիակատար խավար: Հոգևորականներից երկուսն այգի են մտել, որպեսզի տեսնեն, թե ով է հեկեկում և օգնություն խնդրում: Նրանք այնտեղ երկու կին են տեսնում: Նրանցից մեկը ծառին է թառած եղել, մյուսը` մենաստանի տանիքին: Նրանք հոգնած ու տանջահարված տեսք են ունեցել: Մեկի արյունոտված ու սարսափահարության կնիքը կրող դեմքը խիստ գունատ է եղել: Մյուս կինն էլ է արյունոտված եղել, բայց երկուսի մարմնին վերքի հետք անգամ չի նկատվել: Մենաստանի դարպասը տեղը տեղին փակված է եղել, իսկ պարիսպն այնքան բարձր է եղել, որ չարագործը մեծ դժվարությամբ կարող էր հաղթահարել այն: Ահա թե ինչու այս բոլոր պատահարները չար ուժին են վերագրվել:

Ի դեպ, այդ կանանց բաց են թողել: Երբ նրանց մասին զեկուցել են եպիսկոպոսի` պնդելով, որ նրանք դիվահարներ են, եպիսկոպոսը ցանկացել է տեսնել «կասկածյալներին» ու մարդիկ է ուղարկել, որ նրանց իր մոտ բերեն: Բայց նրանց չեն կարողացել գտնել, և այդժամ եպիսկոպոսը, անձամբ գալով մենաստանիի եկեղեցի, մտքի զորությամբ իր մոտ է կանչել այդ կանանցից մեկին, այսինքն, այլ կերպ ասած, հնազանդեցրել է կնոջ մարմնում գտնվող ենթադրյալ դևին, և վերջինս իր առջև է կանգնել: Եվ, զարմանալի բան, դևը ենթարկվել է, քանի որ շուրջ քառորդ ժամ բոլորը եկեղեցու դռան ուժեղ բախումի ձայն են լսել: Երբ դուռը բացվել է, դիվահար կինը եկեղեցի է ներխուժել ու վայրի ձայներ է արձակել: Նրա դեմքն ամբողջովին ծամածռված ու արյունակալված է եղել, իսկ աչքերը փայլատակել են: Երբ հոգևորականները փորձել են նրան դիպչել կամ նրա վրա սուրբ զգեստներ գցել, կինը կատաղի շարժումներ է արել ու դեն է նետել զգեստները: Չորս հաղթանդամ հոգևորական փորձել են նրան կապկպել, բայց ստիպված են եղել մի կողմ քաշվել, որովհետև ի զորու չեն եղել նրան սանձահարել:

Համոզվելու համար, որ այդ կնոջ մեջ իսկապես սատանան է բնակություն հաստատել ու լիովին տիրում է նրա մարմնին, հոգևորականները կնոջը տարբեր հրահանգներ են տալիս, որոնք նա հաճույքով կատարում է: Օրինակ` պահանջում են, որ նա իր ձախ ձեռքի երակի զարկը կանգնեցնի, և կնոջ միջի սատանան անմիջապես դա անում է: Դևին հրամայում են, որ նա կնոջը մի դիրքից մեկ այլ դիրքի դարձնի, և պահանջը կատարվում է: Դևին հրամայում են, որ նա կնոջը ցավի հանդեպ անզգա դարձնի. կինն ինքը անմիջապես մեկնում է ձեռքը և ասում, որ իր ձեռքի հետ կարող են իրենց ուզածի պես վարվել` այրել, ծակծկել: Երբ նրա եղունգի տակ երկար ասեղ են մտցնում, աղջիկը ցավ չի զգում, նույնիսկ ծիծաղում է: Հետո նրա ձեռքի մաշկը բարձրացնում են ու ծակում, բայց ոչ մի կաթիլ արյուն չի հոսում:

Դիվաբանությանը նվիրված հին գրքերում պատմվում է իրենց մարմինը սարսափելի կտտանքների ենթարկած դիվահարների մասին: Օրինակ` եղել են դիվահարներ, որոնք գլխով ուժգին հարվածել են պատին կամ քարե հատակին, և դրանից հետո նրանց գլխին ոչ մի վերք չի հայտնաբերվել, ու նրանք ամենևին ցավ չեն զգացել: Մարդկանց սարսափեցրել է այն, որ աներևակայելի շարժումներ կատարելու ընթացքում դիվարները չեն քրտնել, նրանց շունչը չի կտրվել, նրանց սիրտն արագ չի խփել: Օրինակ` մի դիվահար առանց դադարի ու շատ մեծ արագությամբ քառասուն անգամ հետ ու առաջ է ճկվել, և, սակայն, այդ մարմնամարզությունը նրա երակային ճնշման վրա ոչ մի ազդեցություն չի ունեցել, ու նրա մարմինը սառն է մնացել:

Բայց դիվահարության ամենավախեցնող, ամենասարսափելի ու միաժամանակ ամենահամոզիչ նշանը համարվել է այլոց մտքերը կարդալը: Դիվահալածը` ոչ մի բառ չարտաբերելով, ոչ մի շարժում չանելով, դիվահարին մտովի հարցեր է տալիս, հրամայում անել այս կամ այն բանը, և դիվահարն անմիջապես պատասխանել է դիվահալածի մտքում եղած հարցերին կամ կատարել է նրա չբարձրաձայնած հրամանները: Եվ մարդիկ եզրակացրել են, որ տվյալ անձի մեջ չար ոգին է նստած, որն էլ կարդում է դիվահալածի մտքերը:

Լավ է, որ այդ գարշելի ժամանակներում չենք ապրել: Հիմա ցանկացած հիվանդանոցում նյարդային հիվանդներն ավելի հետաքրքիր կատակներ են անում, իսկ մտքեր կարդալը շատ սովորական մարդկանց ժամանցի մի միջոց է դարձել, և ոչ մեկի մտքով չի անցնում, որ նրանց մեջ չար ոգին է բնակություն հաստատել:

Bu gönderiyi tanıtın
Makaleyi yayınlamağı hakkında bilgiler veriyoruz Basın sekreteri. Basın sekreteri projenin içinde.
Abone ol ve malalelerin yayınla:
Beğenmek
0
Beğenmemek
0
7225 | 0 | 0
Facebook