Իսկական «քյառթու» հայը նա է, ով.
-փողոցում խնչացնում է, ձեռքերը քսում շորերին, մաքրում և հանգիստ, անվրդով նայում անցորդների զզվանքից ծռված դեմքերին…
-այնպես է ծամոնը ծամում, պրոֆեսիոնալ ու եռանդով որոճում, որ կովերը նախանձից կմեռնեն…
-անկախ եղանակից, մեքենայի ապակիներն իջեցնում է, հնդկա-թուրքա-արաբական կլկլոցներով «երաժշտությունը» մինչև վերջին «խազը» բարձրացնելով, զբաղվում իր հայրենակիցների երաժշտական ճաշակի «բարձրացմամբ» …
-ագահաբար Զատիկին այնքան ձու է խաշում ու ներկում, որ մի 10 օր մեռնելով, ալերգիա ստանալով ուտում են…
-անպայման՝ թեկուզ «տրաքած», Մերսեդես կամ որևէ Ջիպ պետք է ունենա…Նրան «պալոժ չի» ասենք համեմատաբար նոր Նիսսան «Տիդա» կամ Ռենո «Մեգան» ունենա…Դե ավելի «փոքրիկ» ավտոմեքենաների մասին էլ չասեմ…
-ընկերը, հարևանը, բարեկամը մեքենան փոխում է, մեռնելով, տանջվելով ինքն էլ է անպայման փոխում…Տունը փոխի, վերանորոգի՝ ինքն էլ…
ՌՈԲԵՐՏ ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ
