Ինձնից այնքա՜ն հեռացար,
Որ շա~տ մոտիկ թվացիր,
Փորձեցի քեզ մոռանա՜լ-
Ավելի շատ սիրեցի:
Փախչելով չե՜ն հեռանում,
Խոստումներով՝ մոռանում,
Ատելով չե՜ն խարանում,
Երբ Սեր չկա՜
Քարանո՜ւմ են, քարանո՜ւմ…
Սիրտը քարի՜ց կարծր է դառնում,
Ա՜չքը թացից՝ կարմրո՜ւմ,
Մարդն ի՜նքն իրեն չի՛ հավատում
Փոքրանո՜ւմ է, փոքրանո՜ւմ…
Անցած օ՜րը բե՜ռ է դառնում
Հուշի նման ծանրանո՜ւմ,
Հոգին սիրո վշտից տրտո՜ւմ
Խեղճանո՜ւմ է, խեղճանո՜ւմ…
Սերը քանի՞ հազար դա՛ր է-
Նորոգվո՜ւմ է, նորոգվո՜ւմ…
Սերն ունեցողն անսեր մարդուց-
Տարբերվո՜ւմ է, տարբերվո՜ւմ…
Ինձնից այնքա՜ն հեռացար,
Որ շա՜տ մոտիկ թվացիր,
Կարոտեցի՜, կարոտեցի՜
Ուրիշ ոչինչ չզգացի…
