Երկնքում մի՜ ամպ
Հրեց մյուսին,
Այդ մյուսը նեղացա՜վ, հեռացա՜վ,
Թե ի՞նչ պատահեց այս լուսաբացին-
Ամպերից բացի ո՛չ ոք չիմացավ…
Տխրե՜ց լուսաբացը…
Արևի դեմքով մի ստվեր անցավ,
Արևին նայող բանաստե՜ղծը
Գրիչը ձեռքից գցեց վայր…
Բանաստեղծը մտքում մի տո՜ղ հորինեց
Թե՝ ամպե՜րը լեզու չունեն խոսելու,
Հետո միտքը շարունակեց,
Որ «Բառե՜րը ընդունակ են խոցելու:
Ընդունակ են այրելո՜ւ, ավերելու
Ամե՜ն բան,
Ընդունակ են քաղցրացնելո՜ւ,
Նույնիսկ կյա՜նքը դառնահամ:
Ընդունակ են թև՜ դառնալու՝
Թռցնելու քեզ երկինք,
Ընդունակ են տարիները անտեսելո՜ւ՝
Քեզ սարքելու խաղալիք: »
… Երկնքում մի ամպ հրե՜ց մյուսին-
Պատուհանից դուրս անձրև էր՝ սելա՜վ,
… Պատուհանի մոտ խո՜ւլ, հա՜մր պոետն էր-
Անձրևի ձայնը չէ՜ր հուզում նրան:
