Durun lütfen yüklemiyor...

Makaleler

Գրիգոր Նարեկացի

14:35, cumartesi, 06 оcak, 2018
Գրիգոր Նարեկացի
    
    

***
     Աղաչում եմ քեզ, բոլոր չարաչար ու տաժանելի
     Տառապանքների վիշտ ու թախիծով
     Լի հոգիների խնամակալիդ.
     Մի’ բազմապատկեր ցավս հեծության
     Եվ մի’ խոցոտիր վիրավորվածիս,
     Մի’ դատապարտիր արդեն պատժվածիս,
     Բազմաչարչարիս մի’ տանջիր նորեն,
     Խարազանվածիս մի’ գանակոծիր,
     Մի’ գլորիր ինձ, երբ ընկած եմ ես
     Եվ մի’ կործանիր անօգ գայթածիս,
     Ամոթահարիս մի’ ամաչեցրու,
     Տագնապահարիս մի’ հանդիմանիր
     Եվ մի’ խորտակիր հուսահատվածիս,
     Հուզվածիս էլ մի’ խռովիր նորեն,
     Մի’ ալեկոծիր բքահարվածիս,
     Էլ մի’ սասանիր, երբ ցնցված եմ ես,
     Մի’ հողմակոծիր արդեն մրրկածիս,
     Մի’ կեղեքիր ինձ, հոշոտված եմ, տե’ս,
     Արդեն ջարդվածիս էլ մի’ ջախջախիր,
     Էլ մի’ բզկտիր, մորմոքված եմ ես,
     Մթնածիս նորից մի’ կուրացրու,
     Մի’ ահաբեկիր սարսափահարիս
     Եվ խարշատվածիս էլ մի’ խորովիր,
     Անկար հիվանդիս մի’ մահացրու,
     Մի ծանրաբեռնիր փույլ ու տկարիս.
     Մի’ ավելացրու ծանր անուրներ թիկունքիս կարկամ,
     Դառն հեծեծեծանքիս՝ նորանոր ողբեր:
     Մի’ վարվիր այդպես ուժգնորեն՝ հողիս, սաստկապես՝ մոխրիս,
     Ահարկու՝ փոշուս, անաչառորեն՝ գոյակիս հանդեպ:
     Եվ մի’ ընդհարվիր այդքան խստությամբ՝
     Մեծդ փոքրիս հետ, լույսդ՝ խավարիս,
     Բնությամբ բարիդ՝ ի բնե չարիդ,
     Ողկույզ օրհնության անեծքի պտղիս,
     Քաղցրդ էությամբ՝ համակ դառնությանս,
     Փառավորյալդ անայլայլելի իսպառ անարգիս,
     Նշխարդ կենաց՝ կավի զանգվածիս,
     Տերդ տերերի՝ երկնային տիղմիս,
     Լիությունդ անհատ՝ աղքատ ստրուկիս,
     Առատությունդ աննվազելի՝
     Ապավինազուրկ պազմաչարչարիս,
     Բարությունդ անբավ՝ ամենաթշվառ չքավորիս հետ:
     Քանզի այն ով է, որ հասած լույսին արևածագի՝
     Կասկած լունենա, թե խավարի մեջ կարող է ընկնել,
     Կամ մոտիկ լինելով կյանքին՝ մահանալմ
     Կամ ազատության՝ և բռնադատվել,
     Փրկության՝ մատնվել, նորոգման՝ եղծվել,
     Կամ թե օրհնոջթյան՝ և տարագրվել,
     Կամ բժշկության՝ և վիրավորվել,
     Լիառատության՝ նվազել հանկարծ,
     Հացի ճոխության՝ ու քաղցած մնալ,
     Գետի հոսանքին՝ ծարավից այրվել,
     Գթին մայրական և նենգադավվել,
     Կամ աստվածային աջիդ խնամքին՝ ու զրկված մնալ:

Ահա ճարակող քաղցկեղի նման
     Հանցանքիս վերքերն անցել են բոլոր օրինակներից
     Ու տարածվելով՝ լափել լիովին անդամներս ողջ.
     թիք սպեղանի, Իսրայելի պես,
     Ըր դրվի անչափ իմ խարաններին.
     Հիմնախարսխից ազդրերիս մինչև
     Ծայրագագաթը մարմնիս շինության
     Չկա այլևս որևէ առողջ
     Կամ բժշկության ենթակա մի տեղ:
     Լսի’ր, ողորմած, բարերար, օրհնյալ,
     Եվ երկայնամիտ սրտիս այս ողորմաղերս պաղատանքներին,
     Որ անձկության մեջ ուղերձում են ինձ:

***

Նայի’ր, անձկալի կյանքի հուսատու ամենատես ա’չք,
     Ձավագնած սրտիս հեծեծանքների
     Աղաղակներին դառն ու մեծագոչ,
     … Աղաչում եմ քեզ, ջարդված, խորտակված,
     Լուծված հողանյութ անոթիս նորեն,
     Տե’ր, աստվածաբար վերստեղծելթվ հրաշակերտի’ր:
     Ինձ, որ պատկերդ եմ, մեղքով հնացած,
     Մուրաներիդ մեջ ջուլի’ր վերստին խոսքիդ հրայրքով:
     Մո հանգստարան-խորանի՝ մարմնիս,
     Շինվածքը խախտված, պահապան հոգուս հետ, պաղատում եմ,
     Մաքրագործի’ր քեզ ի բնակության:
     Չար գործերիս տեղ նույն փոխատարությամբ մի’ հատուցիր ինձ:
     Արբած եմ ահա, ըստ մարգարեի, բայց ոչ թե գինով:
     Քո հրամանով, ազատարար ու ամենակեցույց,
     Թափի’ր, բարերա’ր, մահվան բաժակիս
     Թմրաբեր մրուրն անօրինության,
     Որ վերջին օրս հատուցման ժամին քոնը չքամեմ:

***
     …Թեև գիտակից, սակայն, անպատշաճ,
     Զարտուղի, խոտոր ճամփով ընթացա
     Ու մոլերվեցի դժնդակորեն, -
     Որ մեղանչում է կատարելապես ըստ ամենայնի:
     Ոտնահարելով քո կամքով հաստված
     Ամեն մի սահման՝ դուրս ընդոստնեցի,
     Գործելով ստույգ անօրինության:
     Չարագործության չափն անգետների՝ հասցրած իր լրման՝
     Բազմապատկեցի ինքս էլ նյութելով նորեր տակավին, -
     Թր օրինակ է իսկական դժնի հանցագործության:
     Խաստեցիր, սակայն ես չսոսկացի,
     Հորդորեցիր, բայց չանսացի երբեք, -
     Ըր մարզ նան է ապստամբության:
     Մեզ արդարություն հարդարեցիր, տե’ր,
     Ինձ պատրաստեցիր լուտանք ու ամոթ.
     Քեզ՝ վայելչական փառք ու մեծություն, իսկ ինձ՝ նախատինք.
     Քեզ՝ քաղցր հիշատակ, ինձ՝ մաղձ, քացախված կատարելապես.
     Քեզ՝ անլռելի բարեբանություն,
     Իսկ ինձ՝ ողբաձայն աղաղակ ու կոծ.
     Քեզ՝ օրհներգություն, երանությամբ լի,
     Իսկ ինձ՝ հուսամերժ տարագրություն.
     Քեզ՝ իրավունքներ արժանավայել,
     Իսկ ինձ՝ դատաստան ամենավարան.
     Քեզ՝ անճառելի դրվատանք ու գովք,
     Իսկ ինձ՝ միմիայն մոխիր լիզելու խայտառակ պատիժ:

***
     Ընտիր բարության ո~վ անկշռելի անսահմանությո’ւն,
     Արդ ընդունեցիր քո ընտրյալներից
     Դու քեզ արժանի ու ախորժելի կնդրուկի,
     Մինչդեռ ես այստեղ, ըստ առժանիքիս,
     Խտացա միայն դրա համեմատ
     Բազմակրկնակի բարդված պարսավներ:
     Բայց եթե այսպես անբիծներն էին նաև աղերսում,
     Հապա ինձ համար, որ դժնաբարո
     Բոլոր մարդկանցից խիստ վրիպեցի,
     Նախատինքների ի~նչ տողեր հյուսեմ:
     Անառակ վարքով մոլոր ընթացա հանց վայրենամիտ.
     Շրթունքներովս համարձակվեցի
     Բարբառել անվերջ երկրասեր խոսքեր.
     Խենթի մոլությամբ սիրահարվեցի
     Ամոթալի ու գազիր գործերին.
     Նույնիսկ հոգուս գրավականի՝
     Շնչառությանս տնօրեն չեմ:
     Ամբարտացա փոշիս շնչավոր,
     Անապածեցի կավս ձայնավոր,
     Խիստ հպարտացա հողս անարգված,
     Հույժ խրոխտացա մոխիրս մերժելի,
     Բազուկ բարձրացրի բաժակս փշրելի:
     Տարածվեցի շա~տ, շատ ավելի, քան վեհագույնները,
     Սակայն ետ մղված՝ նորից ինքս իմ մեջ ներամփոփվեցի.
     Բարկության բոցով ժպրհեցի ցոլալ տիղմս բանական.
     Մեծամտեցի որպես մի անմահ
     Ես, որ մահվան եմ ենթակա անբան չոքոտանու պես.
     Գիրկս բաց արի այս կյանքի սիրուն.
     Դեմքի փոխարեն թիկունք դարձրի քեզ.
     Մտքիս թռիչքով մութ խերհուրդների միջոցով սլացա.
     Անարատ հոգիս մարմնիս փափկությյամբ հավետ վատեցի.
     Ձախ կողմից ուժգին զորություն տալով՝
     Խկարացրի աջիս ուժերն ու հաղթեցի նրանց.
     Հոգածությունդ իսկ տեսա իմ հանդեպ,
     Ըր այստեղ գրել չեմ կարող, սակայն չպատկառեցի.
     Ծայրի հավքի պես դեպի վաղեմի
     Խովորությունն իմ նորից սլացա,
     Ինչպես երբեմն Եփրեմի մասին ասել է Հովսեփն.
     Աղոթքիս պահին նույնիսկ այս կյանքից չկտրվեցի.
     Մտքիս երիվարը ոտքի կանգնած չպահեցի ես
     Բանականության երասանակով.
     Հին ճարիքների վրա բարդեցի նորերն ինքնաստեղծ.
     Ըստ Հոբի խոսքի, իմ իսկ ձեռքերով,
     Անկարկատելի մի գոգնոց դարձա.
     Ըստ առակողի, անանվելի մի *******ի պես,
     Մարդահյամրից իսպառ ջնջվեցի…

Ինչպե~ս համարեմ ես ինքս ինձ մարդ,
     Երբ կարգն եմ դասված տմարդների.
     Կամ ինչպես պիտի բանական կոչվեմ,
     Երբ հիմարությամբ իմ՝ անբանների կցորդն եմ միայն.
     Ինչպես կարող եմ անվանել տեսնող
     Ես, որ իմ ներքին լույսերն եմ մարել.
     Եվ ինչու պիտի ունենամ համբավ զգայականի,
     երբ իմացության դռներս են փակված.
     Ինչով կարող եմ ցույց տալ ինձ որպես անեղծի տիպար,
     երբ անձնասպան եմ եղել հոգեպես:
     Նույնիսկ շարժուն ու շնչավորական
     Իրավունք չունեմ ինքս ինձ կոչելու,
     Թող թե հոգևոր և կամ բանական.
     Անոթների մեջ անպետքագույնն եմ,
     Անարգագույնն եմ որմնաքարերից,
     Արհամարված եմ կանչվածների մեջ,
     Վատթարագույնը՝ հրավիրյալներից:
     Սուրբ Երեմիայի ասածի նման՝
     Բռնված ցավերով ու տանջանքներով Երուսաղեմի՝
     Ահաբեկվել ոջ սմքել եմ մահվան արհավիրքներով,
     Բոլորից լքված ու անմխիթար.
     խամրեցին օրերս հեծեծանքներից
     Ու տարիներիս ընթացքը անվերջ հառաչանքներից,
     Ըստ սաղմոսողի նվագերգության.
     Զերթ ասվին՝ցեցից և փայտը՝ որդից,
     Ըստ իմաստունի,
     Ես էլ հալվեցի խիթերից սրտիս.
     Ինչպես սարդոստյան իսպառ մաշվեցի,
     Ըստ սաղմոսողի, ու դարձա խոտան.
     Ըստ մարգարեի, ինչպես փութանցիկ
     Առավոտվա ամպ ու վաղորդյան ցող անհետ ցնդեցի:

***
     Ահա կամովին ինքս իմ հանդեպ
     Եղա անձնամարտ ու մարմնակործման,
     Ընդմիշտ մտախաբ ու հոգեկորույս,
     Խաստիկ կամակոր, սրտաբեկ ու խենթ,
     Անզգա, անմիտ ու խելացնոր,
     Հայրատահայաց ու եղեռնալուր:
     Բոլոր կողմորից համակ մահաբեր երկունքով լափված՝
     Պիտանի ծեմ ես, տեր իմ, ոչնչով ընտիր գործերիդ:
     Ողբում եմ հիմա այն որովայնը, որ ծնել է ինձ,
     Այն ստինքները, որ ինձ սնեցին.
     Ինչու կաթի տեղ ես չծծեցի մակառդված լեղի,
     մաղցրի թոխարեն ինչպես չստացա դառը կերակուր:
     Եթե ես ինքս եմ կանգնել իմ հանդեպ
     Այսքան խոսքերով դժնի դատախազ,
     Եվ բարկությանս սուրն է տակավին անխոնարհելի,
     Երկրածիններից ով, ո~վ, կարող է ինձ ողոքել:
     Պիտի ծանակեմ, ինչ կա իմ մեջ,
     Պիտ պատժապարտեմ էությունս ողջ
     Ոջ Քանայկոծեմ այս վնասակար գնդերը բոլոր,
     Պիտի ընդվզեմ անձս խոցոտող բանակների դեմ,
     Զգայությանս գլխավորների պիտի կշտամբեմ:
     Մեղանչեցի ես ամեմ ինչի մեջ
     Եվ ամեն ինչով, ողորմիր, գթած.
     Նոր չէ, որ գտար իմ մեջ մառախուղն հանցապարտության,
     Այն նույնն եմ հավետ, մեղապարտության նույն արատներով.
     Այն կարկատելի ձորձերով ահա
     նույն հանցավորն եմ, կանգնած քո առաջ:
     Եվ դո’ւ, միայն դո’ւ, իսկապես գթած, օրհնյալ, մարդասեր,
     Անայլայլելի քո ներողությամբ
     Շտապեցիր ինձ փրկելու համար աջ կողմս կանգնել:

***

Տե’ր, ողորմությամբ նայիր դառնավիշտ
     ՈՒ բազմավտանգ ախտ ու կրքերով տանջված պատկերիս,
     Որ տարածում եմ ահա քո առաջ.
     Կարեկի’ց եղիր ինձ որպես բժիշկ
     Եվ ո’չ թե կանչիր դատաքննության իբրև դատավոր:
     Արդարև, մեծ է ցավն ու վտանգը
     Վարանումների ու տագնապների,
     Երբ որ մարմինդ մեղքով է լափված,
     Իսկ ինքդ դարձյալ դժնի գործերից մեկուսացված չես.
     Պարավանդված է կամքդ մոլեկան ցանկություններով.
     Բաղադրությունն ամբողջ զանգվածիդ
     Շաղարխված է լոք կրքով մահաբեր.
     Խրտիդ խորքերով զգու եմ միայն խայթերը խոցոտող.
     Անհետացել է ակնկալությունն ամեն բարիքի.
     Երբ որ բանական լինելով հանդերձ՝
     Դասված են կարգը անասունների.
     Ողջ գոյությանդ շարամանված է գազիր գարշություն.
     Արտաքուստ ՝ առողջ, վիրավորված եմ սակայն ներքնապես:
     Հուսահատված ես հավիտենաբար
     Ծանր հանցանքներիդ հիշատակներով.
     Տագնապախռով ու տարակուսված՝ նախագործածից.
     Աղերսանքներիդ հստակությունն է իսպառ պղտորվել
     Ու ճենճերված ես միշտ չարակասկած տվայտանքներով.
     Երբ ձեռքդ մաճին՝ հետքում թողածն ես դարձյալ որոնում.
     Հայացքդ թեև ուղղված է առաջ,
     Ոտքերով սակայն ընկրկում ես ետ:
     Էականներին լինելով հասու՝
     Անէներից ես խաբված շարունակ.
     Մտամարտության ժամին պարտված ես չքոտիներից:
     Սրտիդ թառանչից հագագիդ ելքն է լափված հրդեհով.
     Խոնավությունն է ցամաքել քիմքիդ բոլոր մասերում.
     Բոլոր կողմերից պարփակված ես լոկ միգով անարև,
     Ու սեղմվել է քեզ ընդհուպ հորիզոնն ակնկալության:
     Երբ անտանելի տառապանքներն են աչքերիս առաջ.
     Թշվառ կորուստն ես միշտ մտաբերում.
     Դատակնիքն է դաժան հատուցման
     Մտքիդ մատյանում արձանագրված:
     Երբ բարերարի աչքն է երևում միշտ ցասումնալից.
     Հողազանգվածիս դեմ զայրագնած է լույս բնությամբ.
     Ահեղությունն է էի ընդհարվել
     Մարդկային փոքրիկ բնությանս հետ.
     Բարկությամբ է միշտ որոտում ընդդեմ մոխրիս բանական
     Եվ կոշկոճում է իր արդարության
     Քարերով մահվան արժանավորիս:
     Երբ ու տաղանդս եմ կորցրել այստեղ անկառությամբ.
     Պատվական ձիրքս իբրև անարգ բան թաղել եմ հողում.
     Կքնություններիս արգասիքը ողջ
     Ծածկել եմ թանձր մութով ծուլության,
     Որն իբրև հեռու տարված, չքացած
     Մի ճրագի լույս էլ չի երևում:
     Իրավազրկված լեզուս է դարձել համր ու կարկամ.
     Պապանձ են արդար դատապարտությամբ շուրթերս անհամբույր:
     Հուզումնածվատ մտքերս են ցնդել.
     Եվ հիմարացած՝ ո'չ հասկանում եմ օգուտը կյանքիս,
     Ո'չ էլ հասու եմ բարու ընտրության:
     Ընթացքիս ելքնն է չարից խափանվել,
     Եվ վառարանը յուղիս լցված է հնոցի մոխրով:
     Անունս է ջնջված կյանքի մատյանից,
     Ու երանության փոխարեն՝ այնտեղ
     Արձանագրված միայն կշտամբանք:

Թե զինվոր տեսնեմ, մահ եմ սպասում,
     Թե պատգամաբեր՝ արհավիրքի բոթ,
     Եթե գրագիր՝ կորստյան մուրհակ,
     Թե օրհնապահ՝ անեծք ու նզովք,
     Եթե քարոզոչ՝ ոտքերի փոշու թոթափում միայն,
     Եթե անզգամ կսկիծ ու մորմոք:
     Թե ջրով փորձվեմ, պիտի խորտակվեմ,
     Թե դեղ ընդունեմ, պիտի մահանամ,
     Եթե տեսնում եմ ինձ հասնող բարիք,
     Փախուստ եմ տալիս՝ չար կասկածներով,
     Թե բարձրացած ձեռք՝ կորանում նկուն,
     Թե մի խրտվիլակ՝ սարսուն ահաբեկ,
     Ընդոստում՝ ամեն թեթև թնդյունից
     Դողում, երբ հանկարծ հրավիրվում եմ խրախճանության:
     Իսկ եթե մեծիդ ես ներկայանամ, պիտի սարսափեմ,
     Պիտի կարկամեմ, եթե կանչվելու լինեմ հարցումի,
     Եթե իրավամբ քննվելու լինեմ, պիտի համրանամ:
     Արդ, իրար վրա կուտակված այսքան
     Ամենաթշվառ ու ողորմագին վիշտ-տագնապներս,
     Որ զգայության խորքերում սրտիս գոյատևելով՝
     Անբժշկելի ցավերով ներքուստ
     Խոցոտում թ այն նետերով անտես,
     Ըրոնք մշտակիր, անարտաքսելի,
     Հանապազամուխ ու հարամնաց խրված հոգուս մեջ,
     Ամբողջությամբ այն լցրած շարավով
     Ու պատճառելով կրկնակի հարված՝
     Չարաչար մահս են կանխագուշակում:
     Գաղտնի, ծածկապես ներսս մթերված՝
     Երկաթը պատող թարախը անվերջ տագնապում է ինձ.
     Շնչառությանս միջոցին ներքուստ
     Անբուժելի ու խորը վերքերի ցավեր ազդելով,
     Որից նվաղած ձայնիս խարախար աղաղակները,
     Արտասվախառն ու կողկողագին
     Թախիծով հոգուս, իղձաղերսներով,
     Այլև ինձ համար՝ ինձ հետ աղոթող՝
     Երկրաստեղծ բոլոր նահատակների
     Ամենանվեր ողր ու հեծությամբ՝
     Այս ստորային վայրերից դեպի
     Ամենահնար բարեգործիդ եմ երկինք առաքում:
     Շնորհի'ր, ո~վ տեր. անդորրություն ու հանգստավետ կյանք՝
     Զուր աշխատությամբ խեղճ հոգնաբեկիս,
     Դո'ւ, որ համայն ես ամեն ինչի մեջ
     Եվ ամեն ինչով միշտ փառաբանված:

***

Կտրվեց լարը ապրելու հույսի,
     Ու ճարակվեցի ես ամբողջովին գարշ բորոտությամբ.
     Երևաց չնչին պալարն սպիտակ փայլուն ու տգեղ,
     Երկդիմի կերպով նախնական ախտի հետքերը կրող,
     Իբրև կրկնակի անմաքրության նիշ.
     Ապականությամբ լափված՝մարմինս իսպառ քայքայվեց,
     Մահացավ, մեռավ Ատստծու համար.
     Պարծանքի նշույլն անհետ չքացավ.
     Փրկության հույսը մատնվեց փորձության. բարին խավարեց.
     Կյանքի դուռն ընդմիշտ փակվեց իմ առաջ.
     Ծերացավ ամեն մխիթարություն.
     Մոտեցավ ատյանը դատաստանի.
     Մեջս արծարվեց թույնը մահաբեր.
     Խպանվան այնտեղ հարություն առավ.
     Նավահանգիստը խցվեց քարերով.
     Հույսի շավիղը փակվեց, կուրացավ.
     Շնորհի ծածկույթն հանվեց ինձանից.
     Ծայելչությունը փառքի՝ խավարեց.
     Խափանվեց հանճարն առաջնորդական.
     Բազմացավ փուշը կշտամբանքների.
     Ծաղկեցին որթերն անօրինության.
     Մեջս բորբոքվեց բոցը գեհենի.
     Տաժանքի լուծը ծանրացավ վրաս.
     Եվ ստրկության կապանքը պրկվեց.
     Ընկավ նեցուկը հարկիս շինության.
     Կործանվեց մույթը բարձրակառույցիս.
     Միաբանությունն ընտանի՝ քանդվեց.
     Ու տրտմեց սաստիկ սրբություն սիրող Աստծու հոգին:

***

Կյանքս այս աշխարհում նման է սաստիկ ալեծուփ ծովի,
     Ուր կոհակների անդուլ, անընդմեջ դիմախուժումեվ
     Տարուբերվում է, ցնցվում է հոգիս
     Մարմնիս շինվածքով, ինչպես նավակում:
     Եսային ևս այսպես պատկերեց
     Երուսաղեմի ու Սամարայի
     Անսպասելի ավերածությունն
     Ու կործանումը պարսիկ հեներից,
     Որն համեմատել սխալ չի լինի
     Նաև հոգևոր իմ խորտակման հետ:
     Քանզի մինդեռ ես անհոգ, աներկբա
     Մի վստահությամբ արշավում էի,
     Ճորձության միայն չնչին կասկածներ
     Մտանցելով այն փոքր միջոցի պատճառով, որ դեռ
     Բաժանում էր ինձ իմ հանգրվանից,
     Կարծելով արդեն հասնում եմ ափին,
     Ձմեռը հանկարծ, ամառ ժամանակ,
     Բքաբեր հողմով վրա հասնելով՝
     Իր եռալեկոծ դիմահարությամբ
     Իսկույն վրդովեց հանդարտությունը:
     Եվ ալիքների վայրագ բախումից նավը խորտակվեց:
     Քայքայվեց սարքը թիավարության.
     Ժոկվեց իր տեղից կայմը բարձրաբերձ.
     Առագաստն ամբողջ իր թռչարանով
     Պատառոտվելով՝ դարձավ ծվեններ անկարկատելի.
     Զարդերից զրկվեց շինվածքը շքեղ.
     Առասանները ձգման՝ խզվեցին.
     Ցած թեքվեց գլխի դիտարանը պերճ.
     Կտրվեց պարանն ապավանդակի.
     Խարսխակալը քարուքանդ եղավ.
     Բաժանվեցին զույգ իրար կցորդված լուծ-գերանները.
     Սամիներն ուղղիչ ետ գալարվեցին.
     Սուզվեց հիմնալաստ նեցուկը նավի.
     Ղեկն իր կազմվածքով ջրակուր եղավ.
     Նավարկությունը զրկվեց իր բոլոր հարմարանքներից.
     Ողնափայտն ամուր իսկույն կոտրվեց.
     Զիստն ամրապնդքղ կապարանները ջարդուձշոջր եղան.
     Ավերակ դարձավ նավագոգը ողջ.
     Նավախելը իր եզրաշրթերով խախտվելով՝ թռավ.
     Շքեղ բազմոցներն ընկան սուզվեցին.
     Վայելչակառույց վանդակապատը հիմքից կործանվեց.
     Հանգստարանի գահավորակը քարուքանդ եղավ.
     Տախտակամածը իսպառ քայքայվեց.
     Պնդիչ գամերը դուրս թռան տեղից:
     Արդյունքը դրա մնաց ինձ համար
     Որպես ողբերիս հիշատակարան:
     Իսկ նավարարը նավի դեմուդեմ
     Ձեռքը ծնոտին դեգերում է, դառն
     Արտասուքների գետեր թափելով
     Եվ նշմարելով խորտակված նավի խեղճ բեկորները,
     Որոնք խողխողված բանականի պես
     Տարուբերվում են ալեկոծ ծովի ծփանքի վրա,
     Հեծում է անվերջ ցավագին թախծով:
     Ճշմարտությունից վրիպում չէ այն,
     Որ հիմա բարի նավապետը իր երկնավոր զորքով՝
     Աշխարհի ծովում բանական գոլիս
     Խորտակված նավն է ցավագին ողբում:
     Քանզի, արդարև, բարեգութ տերը,
     Որպես օրինակ մարկության, լացեց
     Նաև իր թաղված ազգակցի համար,
     Լացեց մոլորյալ Երուսաղեմի
     Այլև մոլեգնած Հուդայի վրա,
     Որոնցից վերջին երկուսը կորցրին հույսը փրկության՝
     Ծովում կործանված այս նավակի պես,
     Sակայն մյուսը, անդնդի հատակ հասնելուց հետո,
     Հույսի պարանը իր ձեռքում պահած,
     Փրկչի զորությամբ հանգիստ, ապահով դուրս ելավ նորից:

Իսպառ ուրացած պարտքը տաղանդիս՝
     Ես ապիրակս, գործերով անարգ,
     Որպես արքունի գանձերի վատնիչ,
     Կրկնադատ, մեծին անճողոպրեի պատասխանատու
     Մի կալանավոր, փրկությունից զուրկ,
     Արժանի կերպով կանգնել եմ ահա
     Անխուսափելի պատժի հանդիման:
     Բյուր քանքար եմ պարտք, այնինչ գրպանում չունեմ մի ունկի.
     Եվ անբարեխոս փակված կապկպված դառն արգելանում,
     Խավար բանտի մեջ ճաշակելով լոկ հեծեծանք ու լաց՝
     Կանջվում եմ այսպես անպաշար, անօգ ու անապավեն:
     Ի~նչ է մնում ինձ, թե ոչ բարբառել
     Կոծ ու կսկիծով այսքա~ն ողբաձայն.
     Ընտրեցի այս չափն ու վերջույթը նույն
     Խորհրդավոր ու անհատնում թվով երկնյակ տասնյակի:
     Բոլոր կողմերից ժանտ աղքատության հնոցն է մրրկում:
     Անպատսպառ ու թշվառ, վշտաբեկ,
     Ալեկոծ հոգով, միշտ ապաշնորհ ու սխալական
     Մի մարդ եմ, սիրտս գրավի դրած:
     Անողորմ հայցով ահա պիտ կանգնեմ դատաստանի դեմ.
     Մեղքի ու մահվան անտես զենքերով
     Զգայարանս է գազտնի խոցոտվում.
     Փրկությունից զուրկ մի գերի եմ ես չարի բռնության.
     Խաստի սուսերն է սուրսայր՝ խոցոտում էությունս ողջ:
     Այժմ իսկ, ատյանի բեմը հիշելիս,
     Անլույս մռայլն է կանգնում չարատես աչքերիս մեջ՝
     Տարակույսներով անօգ կապկպված,
     Անպաշտպան, մոլար մորմոքված այսպես գեհենի հրով՝
     Մեղքի վիհերում կործանվում եմ ես աւ կոռչում անհետ:
     Ունեցածս անարգ արծաթն անպիտան
     Թի ընդունվելու և չի ամբարվի տերունի գանձում:
     Հայացքս է պղտոր, ձեռքս անմաքուր, աննվիրական:
     Բայց բեկված սրտով, մատներով դողդոջ՝ առած դարձւ հույս,
     Երեսս հողին՝ պաղատում եմ քեզ, օ~ մայր Հիսուսի,
     Երկնի իսկուհի~, կյանքի փրկանա'կ,
     Բարեխո'ս եղիր ու մեղավորիս մաղթի'ր քավություն,
     Դու, որին երկրից մատուցվում եմ միշտ
     Հոտանուշ յուղեր, խնկաբուրումներ և օրհներգություն:

***
     Ողբերգությանս հյուսվածքին ահա
     Մի ուրիշ մաս էլ ավելացրի,
     Շնորհապարգև բարերարիր նոր
     Արտասուքների առատ պտուղներ ընծա բերելով:
     Չափելով խորքերը իմ կորստյան՝
     Որքանությունը որոշել բնավ չկարողացա.
     Ջանացի հայտնել, պատմել այդ գոնե հակիրճ խոսքերով,
     Սակայն լարելով ողջ արագությամբ թևերը մտքիս՝
     Էության երբեք հասու չդարձա.
     Եվ պարտությունն իմ բանակության
     Ձեռքս առած որպես բարկության բաժակ՝
     Անզորությունն այդ հոգիս ծվատող
     Իբրև ճաշակում մահվան ըմպեցի:
     Իսկ այշմ էլ անթիվ իմ հանցանքները
     Խղճալի ձայնով երգ եմ դարձել:
     Մի աներևույթ բարկ կրակարան
     Բորբոքվում է մեջս անզովանալի,
     Ասես թե անտես եռում են սաստիկ՝
     Անշիջանելի հալոց-քուրաներ.
     Թունոտ նետերի սլաքներ են խոր
     Մխրճված սրտիս շտեմարանում.
     Մահու տանջանքով լյարդս են խոցոտում
     Խիթերը, բռնած երակները ողջ.
     Երկունքի ցավն է, դուրս գալուն անզոր,
     Գալարվում անել աղիքներիս մեջ.
     Անմար հրայրքն է լափել մոլեգին
     Երիկամներս երկու կողմերից.
     Անտանելի դառն մաղձն է կոկորդիւս նախադուռն հասել.
     Շնչափողիս մեջ հնչում են խռպոտ
     Ու հուսակտուր ավաղի ձայներ:
     Իմ իսկ էոջթյան մասերը բազում, մեկմեկու ներհակ,
     Պատերազմում են անվերջ իրար դեմ.
     Երկչոտությամբ ու տագնապով վարան՝
     Վտանգի մեջ է այնտեղ ամեն ինչ.
     Թեև հարազատ, բայց անհաշտելի ոսոխների պես
     Դավաճանաբար ջարդում են իրար:
     Թաղված մեղքերի գարշելի տիղմում՝
     Ո'չ մեռած եմ ես և ո'չ կենդանի:
     Ու պատժապարի կասկածոտությամբ՝
     Հայացքս քեզ եմ ուղղել, բարերա'ր,
     Որպեսզի կյանքի այս անհույս վիհից
     Դուրս բերես դեպի լույսը անձկալի:

***
     Ահա ընկղմվեց ու ծածկվեց անհետ
     Արարածներիդ չարությունն համայն
     Քո երկայնամիտ կամքի լույսի մեջ,
     Ինչպես չնչին մեգն արևի տապում.
     Այդ են վկայում նաև հենց այստեղ
     Մեր իսկ էության հատուկ բարքերն ու կրքերն ամենքի:
     Մանզի մարդկանցից այն ո~վ մեղանչեց, ու չապրեց զղջում.
     Ո~վ ապականվեց՝ ու չպատկառեց.
     Գարշելի դարձավ՝ ու ամոթ չզգաց.
     Խխալմունք գործեց՝ ու չապաշավեց.
     Այդ ո~վ կործանվեց՝ ու չհեծեծեաց.
     Ո~վ գայթակղվեց՝ ու չվշտացավ.
     Ժարտություն կրեց՝ ու չպապանձվեց.
     Թարաչար խաբվեց՝ չցավեց սաստիկ.
     Ճաշակեց լեղի՝ ու չդառնացավ.
     Բարձունքւց ընկավ՝ ու րահաբեկվեց.
     Կորցրած մեծության համար չսգաց.
     Երանությոևւնից զրկվեց՝չլացեց.
     Կողոպտվեց իսպառ փառքի շնորհից ու չհեկեկաց.
     Ո~վ ինքնավնաս գործեր կատարեց՝ չանարգեց իրեն.
     Մերժվեց բարձրյալից՝ ու չհառաչեց.
     Սպառնալիքից Աստծո՝ չսոսկաց.
     Մի հանցանքի տեղ՝ հազար չավաղեց.
     Այդ ո~վ մերկացավ ձմռան օրերին՝ ու չդողդողաց.
     Անօրինացավ՝ ու չկոշկոճեց խիղճը քարերով.
     Իր մեծության մեջ տեսավ ստրուկին՝ ու չկսկծաց.
     Չարիքներ գործեց՝ չեղավ ինքնամեծ.
     Լափվեց ախտերով՝ չանգոսնեց անձն իր.
     Ո~վ ամոթալի գործեր կատարեց՝ չձաղեց իրեն.
     Լրբության տրվեց՝ ու չնզովեց օրն իր ծննդյան.
     Ո~վ մտաբերեց իր արարքները՝ ու չխարշատվեց.
     Ծածկություններն իր տեսավ՝ չխնդրեց մահ ու կործանում.
     Գաղտնիքներն հիշեց՝ ու չխորովվեց.
     Աներևույթներ երևակայեց՝
     Եվ ամոթահար չհակվեց գետին:
     Այդ ո~վ չխառնեց հեշտասիրական իր մեղքերի հետ՝
     Անշիջանելի բոցը հնոցի.
     Ո~վ պագշոտացավ՝ ու չպապակեց.
     Կամովին գործած չարիքներն հիշեց,
     Ըւ չաղոթեց իր կորստյան համար.
     Անպատմելիներն՝ ու չխռովվեց,
     Անտանելիներն՝ ու չվշտացավ,
     Մեծամեծներն՝ ու չհալվեց իսպառ,
     Ապականիչներն իր անբծության՝ ոջ չտոչորվեց.
     Հիշեց հանցանքներն, որ եղան պատճառ
     Իր տարագրման՝ ու չտագնապեց.
     Տեսավ իր դեմքի տեսքը աղտեղի
     Ու չհամարեց իրեն արժանի վերնայնի ցասման.
     Ո~վ պատկերացրեց իր աչքերի դեմ
     Մեկն իսկ մեղքերից կարևորագույն՝
     Ու չխոցոտվեց մահվան զենքերով,
     Խայտառակներից՝ չհյուսեց վայեր
     Ու հեծեծանքներ հուսահատական.
     Ո~վ պատկերացրեց իր աչքերի դեմ
     Մեկն իսկ մեղքերից կարևորագույն՝
     Ու չխոցոտբվեց մահվան զենքերով,
     Խայտառակներից՝ չհյուսեց վայեր
     Ըւ հեխեխանքխեր հուսահատական.
     Ո~վ արքայական իր գահից զրկվեց՝
     Ու չգալարվեց ջղաձգորեն.
     Պերճ պսակի տեղ հող յրեց գլխին՝
     Ու չգալարվեց հոգով կրկնապես.
     Ո~վ պայծառաձայլ պատմուխանի տեղ
     Քուրջեր հագավ միշտ՝ ու չմորմոքաց.
     Ո~վ կյանքն իր կորցրեց՝ ու չերկնեց անվեջ արյուն-արտասուք.
     Այդ ո~վ լուսեղեն զգեստների տեղ
     Ծածկվեց խավարով՝ ու չնվաղեց.
     Ո~վ չթառամեց սիրելու սգից:
     Ահա չշգրիտ պատկերն իրական
     Հանդիմանարխան վնասապարտիս.-
     Տխուր կերպարանք, շիջած ճառագայթ,
     Իսպառ ցամաքած հյութալիորթյորն,
     Չորացած շրթունք, անշքացած տիպ, վշտանգած հոգի,
     Այլափոխված ձայն, ծռված պարանոց:
     Բնավ սխալված չէր լինի, եթե մեկն ասեր նաև՝
     Անբարձրախոհ միտք ու անհպարտ սիրտ,
     Պարգև խնդրելուն անիրավասու երկչոտ տառապյալ,
     Աղերսանքների իրավունքից զուրկ ծարավատոչոր,
     Ինքնապախարակ թափառաշրջիկ,
     Արդարալլուկ մերժված սովահար,
     Ինքնանահատակ նահապարտ մի հեգ,
     Արժանապատիժ մի վտարանդի,
     Անձնանեծ թշվառ:
     Սրան օրինակ կարող են լինել
     Այն փարիսեցին, որն արդարագործ
     Համարեց իրեն, սակայն կշտամբեց,
     Եվ մաքսավորն այն, որ ճանաչելով
     Իրեն մեղապարտ՝ բարեհռչակվեց:

***
     Արդ, թող ճշմարտվեն խոսքերդ, օրհնյալ,
     Ողորմած, ներող Աստվա'ծ բոլորի,
     Այն մեղավորի հանդեպ բազմագայթ,
     Որը զղջումով դարձի էր գալիս.
     Թեկուզ և լինի այդ մեղանչողի հուսկ վերջին շնչում
     Կամ նույնիսկ չարիք գործելու պահին:
     Մանավանդ նրա դժնի կցորդս անձնիշխական՝
     Մի մարտիկ է միշտ ստության հարած, խաբող շողոքորթ,
     Ըստ առակողի՝ հողմեր արածող,
     Հաստողից թախչող, արսողին գերի,
     Թեև համագոյ, բայց ներհակատարր՝ մոլեկան մարմնով,
     Բազմաշարժառիթ ամենավարան,
     Որոնց անսահման որքանությունը միայն դու գիտես:
     Սակայն մեղքերին հաջորդում են միշտ
     Ողբերգություններ հույժ ողորմագին ու վտահական,
     Բազմավաղելի ու տաժանակոծ,
     Որ գրի առած արդ մեղսատագնապ ամոթահարիս՝
     Անբավ չարաչար տվայտանքների թառանչով թշվառ
     Ու ողորմաղերս արտասուքներով,
     Տե'ր, տարածում եմ ահա դեպի քեզ:

***
     Որպեսզի իզուր կրկնաբանվելով
     Խոսքս չհասնի շատախոսության
     Ու ավելի ողբալի դառնա
     Ասեմ՝ թշվառս նրանով իրեն
     Արքայություն չէ, որ հանդգնում է խնդրել, այլ միայն
     Տառապանքների քիչ թեթևություն.
     Ոչ թե հույս ունի ապրել լույսի մեւ՝ ապրողների հետ,
     Այլ մեռյալների հետ՝ զգայական կյանքով՝խավարում.
     Եվ ոչ թե լինել բարձրյալների հետ,
     Այլ ընկածների, խորտակվածների:
     Հանգստի ժամին նա միշտ լինում է տանջահար, հոգնած,
     Խրախճանքի մեջ՝ տխուր ու տրտում,
     Դեմքով միշտ ժպտուն, բայց մտքով խոցված,
     Տեսքը ծիծաղկոտ, աչքը ողբի մեջ,
     Դրսից սփոփված է ձևացնում,
     Բայց արտասուքը լուռ վկայում է կսկիծը սրտի:
     Երկու ըմպանակ ունի ձեռքերում
     Մկն արյունով լի, մյուսը՝ կաթով.
     Երկու բուրվառներ կայծակնացնցուղ,
     Մեկը՝ խնկաբույր, մեկը՝ ճենճահոտ:
     Անոթներ՝ երկու համեմունք կրող,
     Մեկը՝ քաղցրություն, մեկը՝ դառնություն.
     Զույգ բաժակ՝ երկու պարունակությամբ,
     Մեկը՝ արտասուք, մյուսը՝ ծծումբ.
     Գավաթներ՝ բռնած մատների ծայրով,
     Մեկի մեջ գինի, մյուսում՝ լեղի:
     Տեսնում է բացված զույգ ներհակ դռներ,
     Մեկը՝ դեպի լաց, մյուսը՝ վրիպում.
     Հակառակագործ երկու հալոցներ,
     Մեկն արծածում է, մյուսը՝ շիջում.
     Աչքերի երկու տարբեր նայվածքներ,
     Մեկում աննշան, չնչին սփոքանք,
     Իսկ մյուսի մեջ դաժան բարկություն.
     Բարձրացած երկու ահեղ բազուկներ,
     Մեկն՝ հարվածելու, մեկը՝ մերժելու.
     Մի դեմք՝ երկնակի արտահայտությամբ - տխուր ու ցասկոտ:
     Մոկի փոխարեն երկու կշտամբանք,
     Մեկը՝ ներկայի, մեկն՝ ապագայի.
     Կարակուսելի երկու ապավեն,
     Մեկը՝ "թերևս", մյուսը՝ "գոնե".
     Նույն բերանի մեջ երկակի բարբառ,
     Մեկը՝ եղկություն, մյուսը՝ խռովք.
     Երկու զգացում միևնույն սրտում,
     Մեկը կեղակարծ, խաբուսիկ հույսի,
     Մյուսն անկասկած, ստույգ կորստյան:
     Ահագնատեսիլ լրթագույն մի ամպ՝ երկու տեղումով,
     Նետեր ու քարեր.
     Ահեղ որոտում՝ երկու պոռթկումով,
     Մեկը՝ կարկտաբեր, մեկը՝ հրացան.
     Ցավագին գիշեր երկու վտանգի՝ լալու ու մահվան.
     Սգի առավոտ երկու գոչյունով,
     Մեկը՝ սաստելու, մեկն՝ սպառնալու.
     Զույգ արեգակներ երկու ծագերից,
     Մեկը՝ խավարի, մյուսը՝ կիզման:

Եթե մի բռունցք բարձրանա հանկարծ խփելու համար,
     Կկարծի իրեն է հարվածելու,
     Իսկ եթե պարզվի ձեռք պարգևաձիր
     Թի ակնկալի, որ իր համար է.
     Երբ պարծենում է որևէ մեկը, որ կորանում է նա,
     Իսկ երբ գլուխ են վեր բարձրացնում, ընկճվում է սաստկ.
     Երբ չար գործեր են հիշվում, հեծում է,
     Իսկ երբ խոսվում է անարատների մասին՝ ամաչում.
     Երբ խոսք է լինում հանդերձյալների մասին, դողում է.
     Եթե բացահայտ որևէ մեկից օրհնանք ստանա,
     Ինքն իրեն պիտի անիծի ծածուկ.
     Երբ ինչ-որ մեկից գովեստներ լսի,
     Պիտի կշտամբի, պարսավի իրեն,
     Իսկ եթե հանկարծ նախատվի սաստիկ,
     Ինքն է հաստատում, որ արժանի է.
     Եթե ենթարկվի ծաղր ու ծանակի,
     Կհամարի այդ սակավ հատուցում
     Իր չափազանց մեծ պարտքերի դիմաց.
     եթե լսի, որ իր մահն եմ ուզում,
     "Այո" է ասում ու կրկնում դարձյալ.
     Եթե երկքից մահվան շանթ ճայթի,
     Հազիվ թե դեմքը բարձրացնի վեր.
     Իր իրավունքի մատյանն է գոցված,
     Հույսն արդարացման լքել է իրեն,
     Ու փակ է ճամփան վստահ ընթացքի:
     Եվ չէր հապաղի լինել անձնասպան,
     Եթե խեղճ գերուն այն անփրկելի կորուստ չլիներ:
     Արդարև, վա~յ այն մեղավոր մարդուն,
     Ըստ իմաստունի հոգելից խոսքի,
     Որ տարակուսված զույգ ճանապարհի վրա կկանգնի:

***

Ես, որ խոնարհված՝ երկրին կառչեցի
     Եվ անասնական գետնաքարշությամբ՝
     Սողալով նվաստ մի սողունի պես՝
     Կամովին ինքս ինձ գամեցի կյանքին այս կորստական,
     Ահա ծնկաչոք կուչ եկած մեծիդ քաղցրության առաջ՝
     Փռվում եմ գետնին, որ պատկերեմ քեզ,
     Թե ինչպես եմ արդ ի մահ գլորվում:
     Բայց ապավինած վերստին քեզ, տե'ր,
     Ասես թե կյանքի հաստատուն նեցուկ մի գավազանով,
     Որ ընձյուղված է Դավթի արմատից
     Եվ անճառորեն շաղկապված անեղ քո աստվածության,
     Պիտի կիսովին բարձրանամ ոտքի՝
     Երախտիքներից քո ամոթահար, գետնահակ դեմքով,
     Աչքերս հառած քո բարձունքներին,
     Խղճալի հայացք ուղղած դեպի քեզ
     Ու լիճը լույսից լցրած արցունքով,
     Ո~վ ողորմությո'ւն, քաղցրությո'ն համակ,
     Որ կարեկից ես բոլոր վշտերին,
     Հույսի պաղատանք առաքելու քեզ...

***
     ...Թող որ զորությամբ գթառատ սիրուդ՝ ծառայիս հանդեպ.
     Որ դավանում է անունդ անձկալի,
     Ձմռան բքաշունչ հողմերը փոխվեն մեղմանուշ հովի,
     Խոլ մրրիկները՝ ախորժ զեփյուռի,
     Ահն ու տագնապնորն այս չարակասկած՝ մեծ վստահության,
     Աղետը պատժի՝ անանց բերկրության,
     Վիշտն ու թախիծը՝ հոգևոր անհատ խրախճանության,
     Ալեկոծությունն այս փոթորկահույզ՝ խոր խաղաղության,
     Ու թևարկումներն հասցեն անվրեպ՝
     Ապահով, անդորր նավահանգստի...

***
     Աղաչում եմ մեծ, անփոփոխելի
     Ու ամենազոր տերության հոգուդ,
     Առաքի'ր, գթա'ծ, ցողդ քաղցրության,
     Ներազդի'ր հոգուս և զգայության տիրակալ մտքիս՝
     Օժտի'ր բազմաձիր, առատապարգև
     Որ ամենալիր քո շնորքներով:
     Հերկի’ր բանական անդաստանները
     Իմ այս մարմնեղեն կարծրացած սրտի,
     Որ կարող լինի պտղաբերելու սերմդ հոգևոր…

***
     Քո աշխարհաստեղծ բերանի օրհնյալ
     Շրթունքների սուրբ ու կենդանարար շիթն անձրևային,
     Որպես բանալի, ցողի'ր դռներին իմ լսողության
     Եվ բուժի'ր իսպառ թույնից խորամանկ, նենգ բանսարկուի:
     Դու, որ ամենքին շնորհում ես ձիրք ընտիր խոսալու,
     Ամենակարող ձեռքովդ օժտիր ինձ ձայնի զորությամբ,
     Որ պատշաճապես տիրապետելով խոսքի արվեստին,
     Չլինի հանկարծ մեր նախահոր պես,
     Վայրախոսելով հանդուգն ու անկարգ,
     Քո հույսից զրկված ու հաղթահարված որսողի կողմից,
     Մատնվեմ լքման ու անբանության:
     ԿԱրկառելով քո աջը կենսաձիր՝
     Լուսավորի'ր, տե'ր, կրկին՝ խավարած ախքերը հոգուս,
     Ըրպեսզի հանկարծ վիշապի շնչից
     Մարած լապտերով համարձակության՝
     Թստորածածկվոմ գրվանի ներքո:
     Հա'ն արատներն ու չարությունն իմ ողջ,
     Նետի'ր, ընկղմի'ր խորքերը ծովի,
     Որ փոքր է անչափ քո աստվածային մեծության հանդեպ:
     Հաստատիր հավատ ոջ վստահությու կործանվածիս մեջ,
     Ըրպեսզի կոթողն հուսահատության
     Ծեր չխոյանա՝ որպես ազդարար ծածուկ ախտերիս:
     Բա'ց, հզո'ր, գթա'ծ, աչքերիս առաջ
     Կյանքի ուսմունքը քո ամենաբույժ,
     ըր կորստակա բողբոջներն իմ մեջ
     Արմանից հնձես կամքիդ մանգաղով:
     Պետրոսի նման, Աստվա'ծ բոլորի,
     Կամեցա քայլերս ուղղել դեպի քեզ,
     Խորասուզվեցի սակայն աշխարհիս
     Մեղսածուփ ծովի խոլ հորձանքներում.
     Հասի'ր օգնության ու սասանվածիս
     Մեկնի'ր ձեռքը քո ամենակեցույց:
     Քանանուհու պես աղեխարշ ձայնով
     Սրտիս խորքերից պաղատում եմ քեզ.
     Որպես սովատանջ ամենաթշվառ կաղկանձող մի շան՝
     Քո ամենազեղ ու ճոխ սեղանի
     Հացի փշրանքից բաժին հա'ն և ինձ:
     Դու, տե'ր, որ եկար, որպեսզի փնտրես
     Ու կյանք տաս նորից կորուսյալներին,
     Փրկի'ր նյութեղեն խորանն իմ վշտոտ, դառնացած հոգու...

Bu gönderiyi tanıtın
Makaleyi yayınlamağı hakkında bilgiler veriyoruz Basın sekreteri. Basın sekreteri projenin içinde.
Abone ol ve malalelerin yayınla:
Beğenmek
0
Beğenmemek
0
8413 | 0 | 0
Facebook