Լսելով այս երգը, ինձ մոտ ոչ թե խղճահարություն, այլ մանկավարժների հանդեպ զայրույթի զգացում առաջացավ: Մինչև ե՞րբ պետք է շարունակենք ողբալ: Մինչև ե՞րբ պետք է ապականենք առանց այն էլ՝խեղված ճակատագրերով մատաղ սերնդի հոգիները նման ողբերգական երգերով: Միթե՞ բարերարին շնորհակալություն հայտնելու ուրիշ ձև, ավելի ուրախ երգ չգտնվեց:
Հետաքրքիր է, ի՞նչ են մտածել մանկավարժները: Ապականելով մանուկ սերնդի հոգիները խղճահարությու՞ն առաջացնել: Երեխաները պետք է ժպտան, նրանց ողբալու ժամանակը չէ: Պետք չէ նրանց գունավոր աշխարհը սևացնել:
Ինչու՞ ենք մեր, առանց այդ էլ ոչ դյուրին կյանքը դառնացնում: Միթե՞ առաջ գնալու համար անպայման պետք է ողբալ ու լաց լինել:
Տեսանյութը՝ այստեղ
