Քամին խաղո՜ւմ էր
Կակաչների հետ-
Ասես թե դաշտում
Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար
Սրտե՜ր էին բացված,
… Ինչո՞ւ տրորեցիր կակաչները,
Երբ կարո՜ղ էիր
Հանգի՜ստ հեռանալ…
Ոտքերդ լվացիր կակաչացողո՜վ,
Կակաչներն անարյո՜ւն,
Անարցո՜ւնք դարձան,
Հո՜ղը երերաց ոտքերիդ դողով
Ու կակաչներին
Իր գիրկը առավ…
Քամին անխա՜ղ մնաց՝
Ձանձրացա՜վ,
Արևը խոնարհվեց հողի՜ն,
Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար
Կակաչներ մեռան՝
Կարոտ աչքերից
Արձակված շողին:
Ցողից քնքշաբո՜ւյր
Մի կակա՜չ մնաց-
Նկարվեց կրծքիս իբրև մի պարգև,
Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար անգամ
Գիշերը դողա՜ց-
Աչքերիս՝ տրորված կակաչներ…
