Makaleler

Անակնունելի ցայգը կարմրեց,
     Գզգզելի էր երկնքում արփին,
     Սլացքում մութը էն ոնց փրփրեց,
     Արյուն էր թքում երկյուղած տափին։
     Կարմիրը գույն էր եզակի թվով,
     Սրա հոգնակին ալիք էր՝ անցավ,
     Կռելին մետաղ՝ պղնձե թրով
     Հատել են սակայն գլուխներ անցավ։
     Շնագայլերը մտել են Դևբեդ,
     Խոսուն, անխոսուն անշունչ են ընկած,
     Ում ժամանակը հասել է, ի դեպ,
     Որդը կերել է բախտը անկանած։