Durun lütfen yüklemiyor...

Makaleler

ՊԱՏԱՆՔԱԾ ՁՅՈՒՆ /պատմվածք/

10:30, salı, 07 mart, 2017
ՊԱՏԱՆՔԱԾ ՁՅՈՒՆ /պատմվածք/

Բեռնատարում տեղ չկար, և հայրս որոշեց իջնել: Թափքից ուղղակի թռավ, օգնեց Սեդրակ եղբոր կնոջը՝ Պրաքսուն, որ մեզ հետ Երևան պիտի գար, ապա գրկեց ինձ, տարավ նստեցրեց ալրաղացի արևկող պատին հենած աղացքարին:

-Մնացինք, Համզե:

Հայրս ծխախոտ վառեց.

-Չփախավ:

-Մեկին խնդրեինք, տեղ կտար, -Պրաքսին ուղղեց ոտքիս փաթաթանը:

-Կարծես հարսանիքից ենք ուշանում, -դժկամ արձագանքեց հայրս:

Որքան էլ ինձնից թաքուն, ակնարկներով էին խոսել, գիտեի՝ գնում ենք Երևան ոտքս անդամահատելու: Չորս-հինգ ամիս չարչարելուց, տանել-բերելուց հետո այդպես էին ասել շրջկենտրոնում: Ուղեգիրը, հիվանդության պատմությունը տվել էին Համազասպ հորս ձեռքը, ճամփել: Ու քանի որ մայրս չկար, տունուտեղին էլ մեծ քույրս՝ Ծովոն պիտի տեր լիներ, առաջին օրերին խնամելու հոգսն ստանձնեց հորեղբորս կինը: Իսկ վերքը մորս՝ Արուսի մեռնելուց հետո էր բացվել: Տարիուկեսկան երեխա՝ հանձնած են եղել Սաթենիկ տատիս խնամքին: Օրոցքից թե ինչպես՝ ընկել եմ: Աջ ոտքս ճանոսկրի մոտ ուռել-կապտել է: Կարծել են՝ կանցնի, մանավանդ տեղը գցելուց հետո կարողացել եմ շարժել, դնել գետնին: Կապտուկն իսկապես էլ անցել է, բայց կենտրոնից վերքի պես բան է երևացել, թարախակալել… Ու այդպես՝ երեք տարի: Սկզբում տնավարի բուժում են արել՝ խանձուր, յախու, եզան լեզու, հետո տարել տեղամասային բժշկի մոտ, ապա՝ շրջանային հիվանդանոց: Երևանը վերջինն էր լինելու, եթե Մոսկվային չհասներ հերթը: Այսինքն՝ այն ժամանակ հեռուները տանել չկար. ու՞մ ուժը կպատեր: Եվ հիմա վախ ունեին, թե փտախտ է, որովհետև այտուցն սկսել էր մեծանալ: Բժիշկը երկյուղելու մի պատճառ ևս ուներ՝ ցավ գրեթե չէի զգում, պարզապես ձգվածություն էի զգում, իրիկունները մեկ-մեկ ջերմում, շատ քրտնում: Հիվանդությանս պատմությունը դա էր, այն էլ հիմա եմ կարողանում հիշողությունիցս դուրս քաշել, թե չէ այն ժամանակ չորսուկես-հինգ տարեկան՝ հիվանդ, ի՞նչ էի ըմբռնում:

-Նախիրը եկավ:

-Տուն գնանք, ի՞նչ ասեմ, -հայրս շպրտեց ծխախոտը, ինձ գիրկն առավ:

Պրաքսին ճամպրուկն էր բռնել: Հայրս արագ էր քայլում, ասես վախենալիս լիներ, թե ուր որ է մեքենա կհայտնվի և ստիպված կլինենք նստել: Նա ակնհայտորեն չէր ուզում բանը վիրաբույժներին հասնի, ճամփա ելնելն էլ հարևան-բարեկամների պնդումով էր:

-Պրաք, մտածում եմ՝ մի անգամ էլ Դեղոյի մոտ տանենք:

-Քեզնից շուտ եմ ասել, է՜, քանի անգամ:

Դեղոյենց տունը Նախավկա առվից ցած էր՝ անշուք, ափաչափ բակով, անպարտեզ. գաղթականի առաջին տարիների շինածն ի՞նչ պիտի լիներ: Հետո որդին հիսնականի սկզբներին ընտանիքը տարավ ցածի շեները, ու խրճիթն այդպես էլ մնաց: Միայն Դեղոն էր ամեն գարունքի՝ տաքերն ընկնելու հետ գալիս, մնում մինչև աշուն, մինչև թոռները զոռով տանեին: Դեղոն հեքիմ էր՝ գյուղի անպաշտոն բժիշկը: Տարօրինակ պահվածք ուներ. բոբիկ էր ման գալիս: Միայն ձմեռները, ասում էին, երբ ջրափոսերից սառույցն էլ չէր կտրվում, մեջտեղ էր հանում ոտնամանները, որ իր շինածն էին՝ թաղիքից, այն էլ ոչ սովորական՝ Մուշից հետը բերած:

-Խեր լինի, -Դեղոն կարպետը, որ արևին էր գցել, հարթեց: -Իջեցրու՛:

-Շուտ ես եկել, -հայրս շունչ քաշեց: -Խաչոն, տնեցիք, լա՞վ են:

-Իրենց ի՞նչ, այգեբացը պրծել են: Պրաքսի, կաթի համար շնորհակալ եմ: Հարսիկ, էդքան շա՞տ: Ստիպված կեսը մերեցի, ասի՝ չթթվի:

-Առավոտ կանուխ Քաղցոս ձձում պիտի զարկի, ես էլ, հո, Երևան չգնացի: Կարագ կճամփեմ:

-Կարագ՝ չէ, նեղություն մի կրի: Թան, թե կարող ես: Ապուր կեփեմ նոր քաղած ուրցով: Այսինքն՝ ես կգամ: Երևանում ի՞նչ եք կորցրել, -հետո նոր ուշադրությունը բևեռեց ոտքիս: Համզե, պուճուրդ չէ՞: Դրա՞ ոտքը չէր դուրս ընկել:

-Հա, -հայրս թեքեց հայացքը, երևի, հուզվում էր:

-Քոռանամ… Ուրեմն՝ չի լավացել: Բա ինչու՞ չէիք ասում: Եղավ քանի՜ տարի: Պրաքսի, Արուսյակը ե՞րբ մեռավ, -հետո պատասխանի չսպասեց: -Տնաշեններ…

Նա ետ տարավ փաթաթանը: Ես սեղմեցի ատամներս, գոցեցի աչքերս, բայց կոպերիս տակից էլ տեսնում էի թանզիֆի՝ ռևանոլից դեղնած շերտերը, կենտրոնի մուգ բիծը, որ ժահր ու արյուն էր:

-Բժիշկների ձեռք եք գցել: Վայ, վայ… Դրանց դիպլոմ տվողի… Ցավու՞մ է, -նա մատները թեթևակի հպեց ուռուցքին:

Ես բացեցի աչքերս.

-Չէ:

Վերքի շուրջը մաշկն արև չտեսնելուց, մշտապես փաթաթելուց, դեղերից թոշնել, անբնական բարակել էր:

-Համզե, -Դեղոն ուղղեց մեջքը, -ճիշտն ասա՝ մոտս ինչու՞ չէիք բերում:

-Ձմեռ էր, դու սովխոզում էիր:

-Վրան երկու ամառ է անցել, հլա երեք: Կարծում ես չգիտե՞մ. բժիշկներն էին արգելել:

-Դա էլ կա: Ասում էին՝ եթե մեզ ես դիմել, այլևս ոչ մի հեքիմ:

-Ու դու… Հիմա ի՞նչ ես ասում, չլինի՞ Երևան եք տանում: Կտրելու՞:

Հայրս ուսերը թոթվեց, դարձյալ շրջվեց գյուղի կողմը:

-Երեխային դանակի տակ չգցեք: Սրա դեղն ինքն ու հողն են: Թող բոբիկ ման գա:

-Չի կարողանում ոտքը գետին դնել:

-Ոչինչ, կվարժվի: Լուցկիդ տեսնեմ, -այրվող փայտիկը մոտեցրեց փաթաթանին, կպցրեց: -Խոսքս հիշիր՝ սեպտեմբերին երեխան առողջ կլինի, այնպես վազի, որ հետևից քար գցես, չհասնի: Մեկ էլ սնունդը տեղը լինի, -նա բռնոթի հանեց:

-Աստված ձայնդ լսի, -Պրաքսին էր: -Սուրբ Նախավկա, դու պահապան Արուսի մանկտոց:

Այդպես էլ եղավ. վերքը փակվեց, և օգոստոսին ես արդեն ծառ էի ելնում, տղաների հետ գնում Սլլան քարը լողանալու: Իսկ Դեղոն դարձավ սպասված հյուր: Գալիս էր, նստում մինչև ուշ գիշեր, հետո, երբ հայրս մեծերին կարգադրում էր ճամփել տուն, չէր համաձայնում.

-Անհոգ եղեք, կգնամ:

-Շուն է, Դեղո, ինչ իմանաս՝ էլի ինչ…

-Համզե, վախեցող լինեի, մենակ չէի քնի բլքոզում:

Եվ իսկապես՝ երեխաներս ակնածելով հանդերձ, վախենում էինք նրանից՝ կարծելով սովորական մարդ չէ: Գուցե այդպես էլ կար: Ինքը, իհարկե, նույն կարծիքին չէր:

-Ես՝ հեչ, դուք մորս, մեծ մարեին տեսնեիք: Մշո դաշտում, Սասունում օձը մեկին կծեր, մեր տուն էին հասցնում:

Ու… պատմում էր՝ արանքում քթախոտ քաշում: Թե չունենար, կդիմեր հորս.

-Համզե, մե փշուր թութուն տու, բռնոթին պրծե:

Տատը խայթից բուժելու իր գաղտնիքն է ունեցել, որը փոխանցել էր մորը, ով հետո պիտի ձեռուոտից ընկնելուց հետո Դեղոյին հայտներ, սակայն չհասցրեց. կոտորած եղավ, փախեփախ, ու նրան գերդաստանի հազարամյա գաղտնիքից փշրանքներ բաժին հասան: Սակայն դա էլ քիչ չէր:

Այդ ամառ նրա խորհրդով Արա եղբայրս, Գալեն ազատվեցին գորտնուկներից, հորեղբորս Մասիս որդին՝ մեկ շաբաթից ավելի ձգվող փորհարինքից:

Ուշ աշնանը մեծ թոռը՝ Շավոն, նրան տարավ: Ձմեռը լուր առանք, որ մահացել է: Ասացին՝ լողանալիս ջուր է լցվել ականջը, բորբոքվել: Ցավը հանգստացնելու, թե՞ թարախը հեռացնելու համար սոխի կանաչ ծիլ է մտցրել խորքերը, որից սրվել է հիվանդությունը, տվել ուղեղին:

Հայրս, մեր բարեկամներից էլի մի քանիսը նույնպես գնացին դիակը գյուղ բերելու: Ես սառույցին խաղում էի, երբ բեռնատարը կանգնեց փողոցում: Դեպի նրանց տուն ճանապարհը նեղ էր, ավտոն չէր անցնի, և Դեղոյին տարան ձեռքերի վրա: Անտաշ քարերով ծուռումուռ պարսպին հաստ շերտով ձյուն էր նստած, ու նայելիս աչքերս շաղվում էին, այնպես էր թվում, թե Դեղոն ևս պատանքած ձյուն է՝ ճերմակ, ճերմակ: Նրան նույն օրը թաղեցին: Այն ժամանակ ծաղիկ չկար, ու երեխաներս ճամփին մեխակներ, վարդեր չշաղեցինք: Լացողը նմանապես քիչ էր:

-Երանի բոլորն այդքան ապրեն, -ասում էին:

Դեղոյի մահից հետո նրանց դուռը բացող չեղավ: Գարնան անձրևներից ծածկը նստեց, եղինջը, պատատուկն արմատ գցեցին: Խոսում էին, թե շեկ, ճխավոր մի օձ է հայտնվել փլատակներում, որ կծել չունի, իբր, Մշո դաշտից է եկել, եկել է Մեծ գաղտնիքը հայտնելու Դեղոյին, սակայն չի հասցրել ու հիմա սպասում է Խաչատուրի այն ժառանգի գալուն, ով կենդանություն, շունչ կհաղորդի ավերակին:


    

Երեսուն տարուց ավելի չկա Դեղոն: Նրան հիմա, երևի, գյուղում էլ են մոռացել: Մոռացել են և լեգենդը, օձին, որը հաջորդ ամառ հուսահատ լքեց տունը, որովհետև Շավարշ թոռը փլատակը հինգ հարյուր, թե քանի ռուբլով վաճառեց հարևանին և հաշիվները փակեց գյուղի հետ:

Bu gönderiyi tanıtın
Makaleyi yayınlamağı hakkında bilgiler veriyoruz Basın sekreteri. Basın sekreteri projenin içinde.
Abone ol ve malalelerin yayınla:
Beğenmek
0
Beğenmemek
0
8113 | 0 | 0
Facebook