Ա
Դու սուր աչք ունես և եզան լեզու,
Լավ խնամված ես` իսկը մսացու,
Արցունքդ ընկել էր խաշամին հերվա,
Լուսնկան կազմեց պարույրը օրվա:
Մինչև կախարան սիրտդ բախում էր,
Մի անգղ էր թառել քո կախաղանին,
Կյանքից ես հոգնած, թե՞ դեռ կաղում ես,
Պարտք ես մնացել ծեր կառապանին:
Բ
Ժաժ-մաժ ես գալիս իբրև աբրեշում,
Մի աչքով լալիս, որ քեզ չեն հիշում,
Տակն ու վեր անում, մտածում ես դեռ,
Ո՞ւմ հոգսերով ես այսչափ ծանրաբեռ:
Դյուրակիր է լոկ մախաղը ուսիդ
Եվ ծաղկազարդ է ակունքը հյուսիդ,
Համբարձման տոնի հաջորդ կիրակին
Սիրտդ պահ կտաս մարմանդ կրակին:
Գ
Մտապատրանքիդ պահերին անգամ
Քո կողքով կանցնես իբրև սակրավոր,
Գեթսեմանիում կսպասես կարկամ,
Քեզ սուրբգրային պիղծ է հարկավոր:
Եվ շնորհառատ աղոթքներիդ մեջ
Եվ տեսիլքներիդ քուղերն արձակած,
Դու կչքանաս թողնելով ստերջ
Ձիթենյաց լեռը ամբոխին լակած:
Վաշխառուները տարակուսում են,
Հեթանոսները կտակդ տպում,
Դու դեռ չես մեռել, քանի լսում ես
Քո մասին հուշը ոնց են պտտում:
