Makaleler

     Ժամանակներս անբռնելի են,
     Ուրվագիծ չունեն՝ հրմշտեմ քիչ,
     Հարդ չեն, որ զտեմ, աներնելի են,
     Անհրապույր են իմ այս տեսքից:
     Բան է, թե հանկարծ տարածությունը
     Ափիս մեջ սեղմած բաց էլ թողնեմ,
     Հայելիներիս անպարզությունը…
     Եվ էլ բեկվելու հնարը չունեմ,
     Տեսնես այս ո՞ւր եմ մթնած գնում,
     Գիշերահավի թռիչքի բուն եմ,
     Նրա մեջ կորչող վերջին շողն եմ:
     Մի ծառի թիկնել և չեմ շնչում: