Ինչպե՞ս չստացված բաների մասին պաթոսով գրեմ,
Կիսաբաց մի դուռ ծածկել ես վաղուց, ա՜խ, ինչո՞ւ հրեմ,
Թագուհու նման ապրեցիր վերջին այս հազար տարին,
Սիրո մեջ՝ ժլատ, խորամանկելով, թե սա է բարին:
Անմնացորդ ես… Սիրտս՝ հատատեղ, և ցավս ես հատել,
Եվ ինձ նմանին, անգամ երազում, չես փորձել ատել,
Հպատակներիդ ո՞ր սիրո համար ոտքերդ ընկա,
Երբ քեզ թվում էր՝ արհամարհվածին մահն էլ է ընծա:
Ես իմ հուշերից ցանկահարույց քո պատկերն եմ ջնջում,
Հիմա պարզապես սիրահարվածի պես չեմ անրջում,
Գինի խմելու այլ պատրվակ եմ այսպես հորինում,
Հարբած կրկնակիս բերանքսիվայր եմ նաև որոնում:
Իսկ քեզ թվում էր, թե ուշքս վրաս հոգիս դուրս կածեմ,
Քեզ թե չսիրեմ, գոնե անուշունց, սակայն կանիծեմ,
Ես էլ չգիտեմ, մի՞թե մեռնելը այսպես է լինում,
Քեզ էլ եմ կոնծում և հետակորույս թասիս մեջ կորչում:
