-Ուտելիք եմ տվել, տարել են, կրպակի մոտ հավաքել են, ինչով որ կարողացել եմ, օգնել եմ, Մաշտոցի պուրակում էլ հավաքել են, էլի օգնել եմ: Արյունս եռում է, տեղս չեմ գտնում, եթե երեխաս փոքր չլիներ, կգնայի հաստատ, պարզապես նրա կողքին պետք է լինեմ: Միշտ բարեգործություն անում եմ ինչով որ կարողանում եմ, բայց չեմ սիրում շատ շահարկել: Ինչ էլ որ անում եմ, անում եմ հոգով, սրտանց, անկեղծ: Սա այն դեպքը չէր, որ «PR» անեմ, մեր տղերքը զոհվեցին, այն ինչ ուրիշ ձև կարող էր լինել, լուծվել: Մեր բանակն այնքան հզոր է, որ երևի նույնիսկ զինվորներից ու կամավորականներից բացի էլ ոչ մեկի կարիքը չունի: Ու ես ուզում եմ, որ մենք միշտ այսպիսին լինենք ու միասին հաղթենք: Մենք խելացի ազգ ենք, բայց մեր ձեռքից ով ինչ ասես տանում է: Այնուամենայնիվ, ոււրախ եմ ու հպարտ, որ հայերն այսպես միասնական են: Հպարտանում եմ, խոնարհվում մեր տղերքի, հերոսների առաջ ու խոսքեր չունեմ: -ասում է Սոնան:
