«Հիշում եմ՝ 1994-ին Բեյլագան քաղաքի կենտրոնում պատահմամբ հայկական արկ ընկավ… Պայթյուն չեղավ, չկար գնդակոծություն, հարձակում, սակայն քաղաքի բնակիչները զանգվածաբար լքեցին իրենց տները, խուճապահար փախչում էին… Ես ստիպված էի շտապ Բեյլագան մեկնել և ուժով ստիպել բնակիչներին վերադառնալ:
Ասե'ք, այդ վախը, որ ադրբեջանցին տածում է ռումբի, գնդակոծության հանդեպ, անհետացե՞լ է: Իսկ այժմ պատկերացրեք՝ ինչ կլինի, եթե ինչ-որ ռումբ ընկնի Բաքվի վրա… Վերջին 300 տարիների ընթացքում Ադրբեջանում էականորեն ոչինչ չի փոխվել:
Սեֆիդների և քաջարների ղեկավարման օրոք կիրառված մեթոդները մինչ օրս արդիական են: Նման «դեգրադացվող կայունություն» մենք ոչ մի այլ տեղ չենք կարող հանդիպել: Եվ որքան էլ որ ցավալի է խոստովանել, մենք պետք է փաստենք, որ ժողովրդի մեղքը այդ ամենում պակաս չէ իշխանություններից… Հայերը երբեք Ղարաբաղի անկախությունը չճանաչող որևէ փաստաթուղթ չեն ստորագրի:
Շարունակությունը ընթերցելու համար` անցեք նշված հղղումով http://www.desic-denic.info/2014/08/blog-post_9.html
