Հայրենի տունն էր տեսնում երազում
Գուցե տեսնում էր աղջկա՞ն սիրած,
Կամ մեր լեռները, ծառե՞րը ծաղկած.
Քնած էր խաղաղ իրեն մահիճում
Հայոց բանակի սպան դյուցազուն
Եվ անգամ մտքի ծայրով չեր անցնում.
Դարան էր մտել թուրքն արնախում.
Ազարին գիտեր. ազնիվ պայքարում
Անկարող էր դեմ առ դեմ կռվել,
Վճռեց նենգորեն’ լոկ թուրքին վայել
Խորամանկորեն հարցերը լուծել:
# # #
Դեռ Դավթից եկել ու մեզ է հասել
Հայը քնածին մատով չի կպել,
Բայց թուրք բորենին, արյունն աչքն առած
Կացնով գլխատեց Գուրգենին քնած
Բոթն հայոց աշխարհը ցնցեց
ՈՒ կյանքը մի պահ ասես կանգ առավ
Անգամ գետերը լռեցին վշտից,
Արցունքն էր հոսում Մասիսի կրծքից.
Նույն ձեռագիրն էր մեզ վաղու՜ց ծանոթ
Անցել են մենք այս ճամփով արյունոտ
Արդեն մոտ հարյուր տարի է անցել,
Թուրքն էությամբ նույնն է մնացել,
Բնավ չի փոխվել թուրքն արնախում’
Անկուշտ թալանչի ու բիրդ մարդասպան
Աշխարհի երեսին չկա ո´չ մի ազգ,
Նենգ ու ցեղասպան որ լինի այսքան:
ՈՒ ծնվում են, ծնվում են դեռ
Թայլաթներ են ծնվում ու նոր Համիդներ…
Դահիճներ են ծնվում դավադիր, խարդախ
Թուրք մայրերի արգանդից ավաղ…
# # #
Ննջի´ր դու խաղաղ, ննջի´ր հայորդի
Թող վարդ-մանուշակ շիրիմիդ ծաղկի
Գուրգե´ն, քո մահով նորից հաստատվեց
Թուրքն իր իսկական դիմակը բացեց.
Չարն անպատիժ չի մնա երբեք
Մենք քո վրեժը մի օր կլուծենք.
Թեկուզ դարեր գան ու դարեր գնան
Կհատուցեն մի օր գինը մեր արյան:
Այսօր աշխարհն անհոգի, անսիրտ
Թևեր է տվել արնախում ու բիրտ
Քամելիոնի պես իր գույնը փոխող,
Իր էությունն անվերջ քողարկող,
Սուտը բերանում աջ ու ձախ շաղող
Այդ թուրք հրեշին ազգս բզկտող:
Գիտցե´ք,
Թուրքն ինչքա՜ն էլ իր կաշին փոխի,
Ինչքա՜ն սողեսող օձի պես գնա,
Թույն է լեզվի տակ, պատրաստ խայթոցի.
Թուրքը’ թուրք էլ հավերժ կմնա…
# # #
Ննջե´ք, հայորդիք, ննջե´ք դուք խաղաղ
Հալվում է արդեն սառույցը դանդաղ
Ձեր արյան գինը նա կհատուցի
Աստծո դիվանից ու՞ր պետք է փախչի:
Սոնա Արշունեցի
2005թ Բրյուսել
