Makaleler

     Էս Տղեքը էս երկիրը չէին երազում, էս երկիրը չէին ստեղծում, իրանց երազածը էս չեր... Էս անմարդկային ու ծանր աշխարհը նման մաքուր հոգիների համար չափազանծ մեղավոր ու պիղծ էր...դրա համար նրանք երկար չապրեցին, բայց կյանքը անիմաստ չտվեցին՝ տվեցին, որ հասկանանք, որ գիտակցենք, որ մաքրվենք, մաքրենք, կայանանք որպես մարդ, համախմբվենք, ազգ ու պետություն դառնանք, որ սիրենք ու մեծարենք իրար, իսկ մենք...իսկ մենք ուրացողի պես ջնջեցինք էն արժեքները, որ էս տղեքի արյունովա գրվել: Ես մտածում էի, որ մեր երկրի
     համար ցանկացած ներքին ցնցում վտանգավորա, մեր արտաքին թշնամին դրանա սպասում, բայց արի ու տես մեզ, հզոր հայերիս կարացան մեջից կիսեն, մեեեեզզզ մեր երկրի մեջ են վերացնում, ստորացնում են ոնց ուզում են, ղեկավարում են ոնց ուզում են... Սկզբից զենքով անապատներ քշեցին ու կոտորեցին, էսօր մեր տան մեջ են կոտորում: Չկարացինք համախմբվենք??? Խի սենց? Ուր են Մոնթեները? Ուր են Անդրանիկները, Նժդեհները, Թաթուլները, ուր են Սուլուխի ու Վանի, Մուշի ու Սասունի, Զեյթունի, Բաշ Ապարանի, Սարդարապատի, Մուսա Լեռան հերոսները?? Ուր են նրանց որդիները? Ուր կորավ հերոս հայի գենը? Ում են դաստիարակում հայ ծնողները? Ովքեր են դուրս գալիս հայ օջախներից? Ինչի էինք ձգտում, ինչի ենք հասել... Երբ ենք մտածել սկսելու??? Երբ ենք սայլը տեղից շարժելու? Արաժանին չենք մատուցելու հերոս տղեքին? Չենք շարունակլու իրանց ճամփան? Հաճախ գնում աներեսի պես խոնարհվում ենք հերոսների շիրիմներին, բա հետո? Ինչ ենք անում........
     Հանգիստ սպասում ու հանդուրժում ենք, թույլ ենք տալիս, ներում ենք, խոնարհվում ենք, հանձնվում ենք, խեղճանում ենք, վախենում ենք ումից??? մենք մեր ծնածներից, մեր ստեղծածներից, մեր թույլ տվածներից...
    
     Սիրե՞լ - սիրում են և՛ շուկան, ուր կարելի է շահել. սիրում են դրամը, հաճույքը, հարմարությունը - անցողական սակավարժեք հազար ու մեկ բաներ: Իսկ Հայրենիքը - դա, իբրև գերագույն արժեք - պատկանում է սրբազան այն առարկաների կարգին, որոնք պաշտվում են նա՜և: Սիրում ենք շա՜տ բաներ, բայց արյուն չենք թափում նրանց համար: Հայրենիքը, սակայն, պահանջում է ո՛չ միայն մեր սիրտը, այլև` մեր արյունը, երբ դա անհրաժեշտ է իր գոյության համար: Սերն ավելի իրավունք է ճանաչում, պաշտամունքը` պարտականություն: - Գարեգին Նժդեհ
    
     Եղի՛ր հպարտ...
     Գոյությունդ քարշ տալու համար մի՛ սողա, մի՛ ստորանա եւ մի՛ ստիր
     Ստել` նշանակում է հայհոյել ճշմարիտը, ուրանալ` նշանակում է դադարել մարդ լինելուց ...
    
     Եղի՛ր ազատ...
     Գիտակից ստրուկի եւ հանցագործի մեջ չկա տարբերություն: Խոնարհի՛ր ճակատդ միայն իդեալի առաջ, միայն իդեալիդ ազատ գերին եղիր...
    
     Մտածեք...Մի քիչ էլ ձեր հարազատներին մտածելու տեղիք տվեք...
    
     նյութը՝ Comments - fb.com/mayispages